Φεβρουαρίου 24, 2007

Τι θα γίνεις παιδάκι μου όταν μεγαλώσεις;

Ευχαριστώ θερμά τη Synas για την πρόσκληση (και για τη δεύτερη πρόσκληση την Elinor) αλλά μόλις σήμερα μπόρεσα να ανταποκριθώ. Η αιτία στο άλλο blog, για την Αλβανία.

Θα σας δώσω μια συνοπτική εξέλιξη του επαγγελματικού μου προσανατολισμού.

Ηλικία 3-4: Παλιατζής
Περνούσε από τη γειτονιά μου φωνάζοντας «παλιατζήηηηηηης!!!!» ενώ εμένα μου απαγόρευαν να φωνάζω και να κάνω θόρυβο. Οπότε, είπα, θα γινόμουν παλιατζής ώστε όταν μεγαλώσω να φωνάζω όσο θέλω και κανείς να μη μου λέει τίποτα.
Ηλικία 5-7: Ναύτης
Στην αρχή είδα ένα ναύτη στο δρόμο και είχε ωραία στολή. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί, μια άλλη βασική απόφαση της ζωής μου βασίζεται σε ένστολο. Τον πέτυχα σε μια γωνία, εγώ από το χέρι της μάνας μου. Είχε πολύ ωραίο κορίτσι, με υπέροχα μάτια και του μιλούσε συρτά. «Έλα ρε Γιώωωωργοοοο», όλο νάζι. Αποφάσισα λοιπόν ότι το κορίτσι μου θα μιλούσε ακριβώς έτσι. Long live the army.
Ηλικία 10: Αστροναύτης
Από μια άποψη δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Άσπρα φορά ο ναύτης, άσπρα και ο αστροναύτης - και τα ονόματά τους παραείναι κοντινά. Ίσως είδα και κάποια ταινία όπου οι εξωγήινες μιλούσαν συρτά.
Ηλικία 13: Πιλότος-Χημικός-Βιονικός-Άνθρωπος από την Ατλαντίδα
Σ’ αυτή την ηλικία αρχίζουν τα προβλήματα. Το «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις» δεν ήταν πια χαριτωμένη ερώτηση, οι δικοί μου ανησυχούσαν. Κάπου έμαθα ότι οι αστροναύτες ήταν αρχικά πιλότοι, οπότε είπα πως θα πάω στη σχολή Ικάρων. Δεν έπιασε. Μέσα μου ήθελα πλέον να γίνω βιονικός άνθρωπος ή έστω άνθρωπος της Ατλαντίδας, αλλά δεν είπα τίποτα. Δήλωσα ότι θα γίνω χημικός και με άφησαν ήσυχο.
Ηλικία 16: Μουσικός
Η φήμη των Bee Gees, των Beatles και του Elvis (μαζί) έφτιαξαν ένα πολύ ελκυστικό όνειρο. Αποφάσισα να γίνω μουσικός. Μάλιστα το έλεγα με τόση πειθώ, που με πλεύρισε κάποιος με δίπλωμα σύνθεσης για να κάνουμε συγκρότημα. Αρνήθηκα επειδή δεν ήθελε να γίνει επαγγελματίας. Δεν ήξερα ακόμα γρι κιθάρα. Αλλά έμαθα, έκανα και βίντεο στην ΕΡΤ (δεν υπήρχε ακόμα ιδιωτική τηλεόραση), συμμετείχα και σε φεστιβάλ για νέους, έκανα και συναυλίες, και όλα αυτά τα θεωρώ τρανή απόδειξη ότι αν θέλεις κάτι πολύ και δουλέψεις σαν σκυλί, κάτι θα καταφέρεις: εγώ είμαι από αυτούς που όταν ο θεός έβρεχε μουσικό αυτί και κλίση στη μουσική, ήμουν σε πυρηνικό καταφύγιο, φορούσα στολή βιολογικού πολέμου και κρατούσα ομπρέλες. Η μεγάλη μου απελευθέρωση ήταν όταν το συνειδητοποίησα. ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΟΥΣΙΚΟΣ. Μου έδωσε πολλαπλάσια χαρά σε σχέση με αυτή που μου έδινε κάποτε το όνειρο.

Ήμουν 23 χρονών.

Και με τη σειρά μου, καλώ:


Και επιτρέψτε μου να σας καλέσω ξανά στο blog ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ, όπου η συζήτηση συνεχίζεται.

Φεβρουαρίου 11, 2007

Εκδρομή στην Αλβανία

Πριν μερικά χρόνια τέτοιες μέρες (τριήμερο Καθαράς Δευτέρας) πήγα εκδρομή στην Αλβανία. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, με τουριστικό λεωφορείο. Μαζευτήκαμε περίπου 60 Έλληνες, και πήγαμε με σκοπό να γνωρίσουμε την Άγνωστή Γείτονα. Αποδείχτηκε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ταξίδια της ζωής μου.

Μέρες που είναι, ανοίγω ένα νέο blog, αφιερωμένο αποκλειστικά σ' αυτό το θέμα.

Κάποτε, σιγά-σιγά, φιλοδοξώ να φτιάξω και μια Photo Gallery – αλλά θέλω να την κάνω με thumbnails. Δυστυχώς ο blogger, απ’ όσο ξέρω δεν δίνει αυτή τη δυνατότητα (και είναι κρίμα, χρησιμοποιώ ελάχιστο δείγμα από τις φωτογραφίες που τράβηξα).

Αλλά να μη σας κουράζω: αν κάποιος ξέρει πως να φτιάξω την gallery, ας μου απαντήσει εδώ. Τα σχόλια στο άλλο blog ας μείνουν για την Άγνωστή μας Γείτονα!

Παρακαλώ περάστε!


Update: Προσέθεσα τις Photo Gallery – χάρη στην An-Lu την οποία ευχαριστώ (να έχεις πάντα ήρεμες θάλασσες)!

Φεβρουαρίου 07, 2007

Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα...

Υπάρχουν τραγούδια που αν τα φανταστούμε κινηματογραφικά είναι ασπρόμαυρα (κυρίως έντεχνα και ροκ του εξήντα) και τραγούδια με χαρακιές στο φιλμ, χαμένες φράσεις και ασυνέπεια ανάμεσα στη φωνή και τα χείλη. Τα τελευταία, θα ήτανε τα πρώτα του ομιλούντος κινηματογράφου - αλλά και τα πρώτα του γραμμοφώνου. Ανάμεσά τους, οι καντάδες.

Βρίσκονταν στο ζενίθ τους την εποχή του μεσοπολέμου. Για να έχει μεγαλώσει κάποιος με καντάδες (δηλαδή για να ήταν τότε 15-20 χρονών ώστε να έχει πρόσβαση στις ταβέρνες και στις μιξ-γιορτές) σήμερα θα πρέπει είναι τουλάχιστον 90. Εγώ είμαι λιγότερο από τα μισά – αλλά από την ηλικία των 7-8, όταν άφησα τις ισπανικές κιθάρες και τα ουγγαρέζικα βιολιά, μέχρι σχεδόν τα 15 μου, άκουγα καντάδες και αυτό που (μέσα στην αφέλειά μου) ονόμαζα ‘νεοκλασικά’. Αυτά μπορούσαν να είναι από την Cumparsita μέχρι ιταλικά ορχηστικά της αρχής τους αιώνα.

Εδώ και μερικές ημέρες άνοιξε το Τριώδιο. Δεν θα βάλω ρολόι τσέπης, γιλέκο και καπέλο α-λά Ορέστης Μακρής για να γράψω γι' αυτό το 'γραφικό' είδος τραγουδιών. Βλέπετε, τις καντάδες τις έχω αγαπήσει πραγματικά. Τις άκουγα και μεγαλύτερος, ακόμα και σήμερα (αν και αποφεύγω να τις τραγουδήσω - ακούω διάφορα πειράγματα). Λοιπόν... σήμερα θα μιλήσω ίσως για την αγαπημένη μου καντάδα . Αφορά τις Απόκριες (επίκαιρο λόγω των ημερών) και τον υπέρτατο έρωτα (επίκαιρος αιωνίως).

_____________

Μια από τις πιο παράξενες ομοιοκαταληξίες στο ελληνικό ρεπερτόριο είναι το απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα / κι εγώ ποτέ μου το χατίρι δεν του χάλασα. Πρόκειται, βέβαια για καντάδα (Τραμπαρίφας). Όπως φράσεις από ελληνικές ταινίες πέρασαν στη ζωή μας, έτσι και στίχοι από καντάδες έγιναν σλόγκαν – π.χ. ξέρετε πιο ευφάνταστο τρόπο περιγραφής της αφθονίας από το ‘δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα’; Είναι σαν το Κέρας της Αμάλθειας να μεταμορφώθηκε σε στίχο.

Το ‘απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα’, δεν λέει βέβαια κάτι αξιοπερίεργο ούτε το λέει με πρωτότυπο τρόπο. Στίχο-μπανάλ θα τον χαρακτήριζα. Ο Αλέκος Σακελάριος είπε πως αιτία της επιτυχίας του είναι η ομοιοκαταληξία ουσιαστικού με ρήμα: θάλασσα-χάλασα. Βέβαια, (για να πάρω ένα τυχαίο παράδειγμα) το τραγούδι Άσπρη Μέρα περιέχει τον ίδιο συνδυασμό: γέμισε η αυγή τον ουρανό / έμαθα κοντά σου να περνώ. Αλλά δεν είναι ούτε κατά διάνοια τόσο εντυπωσιακό.

Τέτοιου είδους – ‘εντυπωσιακές’ θα τις έλεγα – ομοιοκαταληξίες, φαίνονται κοινός τόπος στα τραγούδια της εποχής. Πιο εντυπωσιακό όμως, είναι το βάθος του έρωτα. Τραγούδια όλων των ειδών έχουν σαν θέμα τον νέο έρωτα, το χαμένο έρωτα, τον αγνό έρωτα - αλλά το βάθος, εκεί που όλοι θέλουν να φτάσουν και λίγοι το καταφέρνουν, είναι ο έρωτας με διάρκεια. Λίγα θεάματα είναι τόσο συγκινητικά όσο ένα γέρικο ζευγάρι που γλεντάει μόνο του. Προσωπικά, το έχω δει τελευταία φορά στο Βελιγράδι – και τους φωτογράφισα. Όταν σηκώθηκαν να χορέψουν, σαν ένα σώμα μετά από τόσα χρόνια, ψιθυρίζοντας και γελώντας ο ένας στον άλλο, είχα μπροστά μου δύο δικαιωμένους με όρους του Σόλωνα: ‘μηδένα προ του τέλους μακάριζε’. Οι άλλοι, γύρω, δεν φαίνονταν σαν αυθάδεις Κροίσοι: στον έρωτα η αλήθεια του Σόλωνα γίνεται αυθόρμητα αισθητή και όλοι τους κοιτούσαν με συγκίνηση και κάποια ζήλια.

Στις καντάδες, ο έρωτας του γέρικου ζευγαριού δεν διεκδικεί μερίδιο στην ευτυχία (αυτήν την έχει απλόχερα) αλλά στο γλέντι. Θέλει να χορέψει, να δώσει δημόσια φιλιά και να γελάσει: σαν το ζευγάρι του Βελιγραδίου. Οι καντάδες, ακόμα και στα πρώτα νιάτα τους – όταν πρωτοβγήκαν – υμνούσαν τον έρωτα με διάρκεια, το μακαρισμένο ζευγάρι από τη δικαίωση της τρίτης ηλικίας. Και, δίπλα σε αυτό το προσωπικό παραμύθι, οι εντυπωσιακές ομοιοκαταληξίες είναι ποιητική γαρνιτούρα.

Το τραγούδι Έλα Να Ντυθούμε Μασκαράδες ξεκινάει με τα λόγια: «Βγάλε απ’ τη ντουλάπα σου τα ντόμινα / του Πιερότου και της Κολομπίνας / να μην πεις και φέτος «εξαπόμεινα / απ’ τα γλέντια της παλιάς Αθήνας». Να ‘τη πάλι η ομοιοκαταληξία ουσιαστικού-ρήματος: ‘ντόμινα-εξαπόμεινα’. Και όση διαφορά έχει το στατικό αντικείμενο από τη δράση (η τυπική σχέση ουσιαστικού-ρήματος), τόση είναι η διαφορά μεταξύ της γιορτής (που υποδηλώνουν τα ντόμινα) και της απόστασης από αυτή λόγω ηλικίας (εξαπόμεινα). Παράπονο, τυπικό της τρίτης ηλικίας το ότι μένει απ’ έξω. Παράπονο, που όμως ούτε κατά διάνοια δηλώνει παραίτηση: Το αντίθετο, στο ρεφρέν δηλώνεται μια ρητή απόφαση: «Έλα να ντυθούμε μασκαράδες / σαν εκείνους τους παλιούς καιρούς / ν’ ανακατευτούμε με καντάδες / και με νεαρές και νεαρούς».

Και η αυτονόητη ερώτηση, του τι θα γίνει αν οι άλλοι αντιληφθούν ότι δεν ταιριάζουν στην παρέα; «Κι αν τυχόν μας πάρουνε χαμπάρι / πως είμαστε ασπρόμαλλο ζευγάρι / μη σε νοιάζει αγάπη μου / σ’ όλους θα το πω / πως όσο γερνάς θα σ’ αγαπώ...» Ο έρωτας είναι το εισιτήριό τους στη δημόσια γιορτή (η ηδιωτική είναι δεδομένη). Η κατάσταση αντιστρέφεται κι αυτό που θα θεωρούνταν ντροπή (το γήρας), γίνεται θράσος των ερωτευμένων. Υπάρχει και μια συγκινητική εσωστρέφεια σ’ αυτούς τους στίχους, σαν κάστρο του έρωτα. Χωρίς να θέλουν να προκαλέσουν κανένα, δεν δέχονται μύγα στο σπαθί τους (μη σε νοιάζει αγάπη μου, σ' όλους θα το πω). Διεκδικούν τη συμμετοχή τους στο γλέντι, αλλά παραμένει προσωπική τους υπόθεση.

Μεγαλύτερο κι από τον τρελό έρωτα, δεν είναι αυτό το όνειρο κάθε γυναίκας να ακούσει από τον άντρα της και κάθε άντρα να πει στη γυναίκα του; Χρόνια μετά, και... Μη σε νοιάζει αγάπη μου, σ’ όλους θα το πω, πως όσο γερνάς θα σ’ αγαπώ...

Για να ξεγελάσουν τις νεανικές παρέες θα μείνουν μακριά από φώτα. Αλλά σκεφτείτε... τι ακριβώς θα τους πρόδιδε; «Πάμε σε δρομάκια μισοσκότεινα / η νυχτιά τις ζάρες ν’ απαλύνει»... Μέσα στο σκοτάδι ίσως ξεγελάσουν και τους εαυτούς τους, θα φανούν ο ένας στον άλλο νέοι. Και το τραγούδι συνεχίζει: «βάλ’ τα ντόμινά μας που σου πρότεινα / κι ας μυρίζουν λίγο ναφθαλίνη». Στο τετράστιχο αυτό η ‘εντυπωσιακή’ ομοιοκαταληξία φτάνει σε οργασμό: πρότεινα-ντόμινα, απαλύνει-ναφθαλίνη. Και η τελευταία ομοιοκαταληξία, πόσο τολμηρή! Παραπέμπει στο παλιό, στο στοιβαγμένο και στο παροπλισμένο (μιλάμε για ανθρώπους!), αλλά με κάτι τόσο καθημερινό και ‘αντιποιητικό’, όσο... η ναφθαλίνη.

Και... ας λένε Χατζιδάκις και Μπρασένς μαζί: «Φεγγάρι ναι, σελήνη αστροναυτών όχι. Δεν χωράνε στο τραγούδι αυτές οι λέξεις, όπως δεν χωράνε οι λέξεις αεροπλάνο, αυτοκίνητο, στιλό. Κι αν θέλω να μιλήσω για το φως, ποτέ μου δεν θα πω τη λέξη λάμπα. Θα πω κερί, φανάρι.»

Κι όμως, ναφθαλίνη, σε ένα άκρως ερωτικό τραγούδι! Το θράσος του ερωτευμένου, ακόμα και στην επιλογή των λέξεων.

Τι τους νοιάζει, αφού στο ρεφρέν που έρχεται ξαναλένε: Μη σε νοιάζει αγάπη μου, σ’ όλους θα το πω, πως όσο γερνάς θα σ’ αγαπώ!

Έχω την εντύπωση πως τέτοιοι στίχοι δεν γράφονται εάν ο στιχουργός δεν είναι χαλαρός. Εάν δεν σκέφτεται ότι γράφει κάτι τεράστιο, μεγαλύτερο από την ίδια τη ζωή. Λόγια όπως ‘βάλ’ τα ντόμινά μας που σου πρότεινα κι ας μυρίζουν λίγο ναφθαλίνη’ διαλαλούν πως ο στιχουργός ξέρει ότι γράφει ένα τραγουδάκι. Και μπορεί να κάνει τέτοια εύκολα άλματα. Κι από την άλλη... είναι αυτή η αμεσότητα, η χαλαρότητα, που δεν αφήνουν το στίχο να λάμψει όσο του πρέπει ποιητικά. («Φεγγάρι στο νερό φεγγάρι αλμυρό» αντίστοιχο παράδειγμα από τον Τέλο Άγρα).

Και ναι, δύσκολα θ’ ακούσω αυτό το τραγούδι χωρίς να δακρύσω.

Οι στίχοι ολοκληρωμένοι:

Βγάλε απ’ τη ντουλάπα σου τα ντόμινα
του Πιερότου και της Κολομπίνας
να μην πεις και φέτος «εξαπόμεινα
απ’ τα γλέντια της παλιάς Αθήνας»

Έλα να ντυθούμε μασκαράδες
σαν εκείνους τους παλιούς καιρούς
ν’ ανακατευτούμε με καντάδες
και με νεαρές και νεαρούς

Κι αν τυχόν μας πάρουνε χαμπάρι
Πως είμαστε ασπρόμαλλο ζευγάρι
Μη σε νοιάζει αγάπη μου
σ’ όλους θα το πω
πως όσο γερνάς θα σ’ αγαπώ

Μη σε νοιάζει αγάπη μου
σ’ όλους θα το πω
πως όσο γερνάς θα σ’ αγαπώ


Πάμε σε δρομάκια μισοσκότεινα
η νυχτιά τις ζάρες ν’ απαλύνει
βάλ’ τα ντόμινά μας που σου πρότεινα
κι ας μυρίζουν λίγο ναφθαλίνη

Έλα να ντυθούμε μασκαράδες
σαν εκείνους τους παλιούς καιρούς
ν’ ανακατευτούμε με καντάδες
και με νεαρές και νεαρούς

Κι αν τυχόν μας πάρουνε χαμπάρι
Πως είμαστε ασπρομάλλο ζευγάρι
Μη σε νοιάζει αγάπη μου
σ’ όλους θα το πω
πως όσο γερνάς θα σ’ αγαπώ

Μη σε νοιάζει αγάπη μου
σ’ όλους θα το πω
πως όσο γερνάς θα σ’ αγαπώ



____________________________
Και το τραγούδι...

Μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ:

Ela_na_ntythoume_maskarades.mp3


Free file hosting from File Den


...ή απλώς να το ακούσετε:




Φεβρουαρίου 03, 2007

Βιτρίνα με CD ονείρων

TRACK #1 Σήμερα τα έφτιαξα με ένα πρώην κορίτσι μου που ήταν κάποια άλλη. Έμενα σε ένα café παριζιάνικου στιλ, με σκούρες μονοκόμματες καρέκλες καφενείου. Δίπλα στην ξυλόσομπα στο κέντρο είχα το κρεβάτι μου. Εκεί την πήρα αγκαλιά, με φίλησε πρώτη, κάναμε έρωτα. Ήμουν σπουδαστής και δούλευα σε δισκάδικο. Καθώς απομακρυνόμουν να πάω στη δουλειά, η σκηνή που άφηνα πίσω μου γινόταν μικρότερη και τετράγωνη, ώσπου μεταμορφωνόταν σε εξώφυλλο CD σε μια βιτρίνα. ‘Το Φτιάξιμο’. Στην ενημερωτική ετικέτα από κάτω, λέξεις-κλειδιά: θα σε δω το απόγευμα, φιλί, επιτέλους.

TRACK #2 Στη βιτρίνα διαλέγω ένα CD με εξώφυλλο ένα παλιό εργοστασιακό κτίριο. Το πανεπιστήμιό μου. Συνδυασμός παλιού επαναλαμβανόμενου ονείρου ότι δεν έχω απολυτήριο Λυκείου (χρωστάω κάποιο μάθημα) και πραγματικότητας (όταν ήταν πράγματι κορίτσι μου, με άφησε επειδή η διπλωματική μου τραβούσε πολύ). Τώρα χρωστούσα ένα βασικό μάθημα που θα μου έπαιρνε καιρό – και ο καθηγητής απαιτητικός. ‘Πίσω στις τάξεις’ λέω καθώς απομακρύνομαι από το κτίριο. Τίτλος του νέου CD ‘Double Dream’. Λέξεις κλειδιά: Λύκειο, Attila Building, γαμώτο.

TRACK #3 Ο καιρός ήταν απίστευτα άσχημος – λες κι οι τυφώνες Κύριλλος και Μεθόδιος μαζί λυσσομανούσαν στην πόλη. Όλα τα πράγματα στο μπαλκόνι της μητέρας μου είχαν στριμωχτεί σε λίγα εκατοστά από τον αέρα. Την άφησα με συγγενείς. Ήθελα να φτάσω ξανά στο ‘Φτιάξιμο’. Δύσκολο. Μέσα στον τυφώνα και με κάποια παιδιά που μου έδωσαν να προσέχω, τριγυρνούσα ψάχνωντας σε τόπους που έδειχναν γνωστοί. Με τα πολλά βρήκα το café μου. Ένα από τα παιδιά όρμηξε πριν προλάβω. Φοβόμουν μην την πετύχει γυμνή. Αποδείχτηκε ο μικρός αδελφός της. Το κορίτσι ήταν ξαπλωμένο όπως το άφησα, με τον πατέρα της σε μια από τις ξύλινες καρέκλες δίπλα της. Όλοι μαζί μου έκαναν δώρα ‘για το καλό’ – μα μόλις τα φτιάξαμε! Πειράχτηκα αλλά δεν μίλησα. Κοιτάζω το χέρι μου και το απομακρύνω αργά από τα μάτια μου: μια γυάλινη μινιατούρα από γοβάκι το νέο εξώφυλλο. CD ‘Το Δώρο’. Λέξεις-κλειδιά: γαλάζιο, δεν μίλησες, τι θέλουν;

TRACK #4 Η παρέα μου έρχεται στο δισκάδικο. Είναι σαν παράρτημα πολυκαταστήματος, ανοιχτό από παντού. Κάθονται εδώ κι εκεί, φάτσες από καρτ ποστάλ. Οι πιο πολλοί με καρφιά, πέτσινα, βαρύ μακιγιάζ και μαλλιά πανκ ή ατημέλητα. Κάτι δεν μου πάει καλά και στέκομαι μπροστά από τη βιτρίνα. Ψάχνω ‘Το Τελευταίο Μάθημα’. Κάποιος πήρε τη δουλειά μου ενώ βρισκόμουν στο γραφείο του καθηγητή. Καθώς έβγαινα σχηματίστηκε το εξώφυλλο από τον πίνακα πίσω από το γραφείο του. CD ‘Κοσμοναύτης’. Λέξεις-κλειδιά τα SOS θέματα.

BONUS TRACK Λίγο μετά τον τυφώνα, αφού έκανε για πρώτη φορά πρωκτικό σεξ και μετά με πήρε στο στόμα χωρίς να πλυθώ (τι ακριβώς ήθελε να δοκιμάσει;) περπατούσαμε έξω. Στο συννεφιασμένο νυχτερινό ουρανό φαινόταν ο χάρτης της Ευρώπης. Σαν ειδήμονας που δείχνει τους αστερισμούς, της έδειχνα τη Σκανδιναβία. Εξώφυλλο: ο ουράνιος χάρτης. CD: Takaisin Suomeen. Λέξεις κλειδιά: 10 χρόνια πριν, Tampere, πρωκτικό σεξ, πλύσιμο.

Φεβρουαρίου 02, 2007

Μετάβαση στο New Blogger

«Περάστε», «ξαναπεράστε», «δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα». OK, το ξέρω. Δεν έπρεπε να το κάνω. Ο Μίκυ το είπε, το ξαναείπε, αλλά σκέφτηκα: μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει. Ο παλιός blogger σε λίγο θα ήταν απαρχαιωμένος, όσο πιο γρήγορα το κάνω τόσο περισσότερα post θα σώσω. Και ήδη άργησα. Τώρα, κάποιοι φίλοι συν-μπλογκίστες εμφανίζονται ως ανώνυμοι. Και δυστυχώς, μάλλον δεν μπορώ να το επαναφέρω.

Αλλα πρέπει να το πω: το template είναι φοβερό! Μέσα σε πέντε λεπτά έκανα δουλειά που θα χρειαζόταν δεκαπλάσια ώρα, hmtlικά λεξικά και σπάσιμο νεύρων.

Τα δύο πρόσωπα του Google:
και...


Έλαβα και το ακόλουθο μήνυμα - σας το περνάω: