Σήμερα, μεταξύ 11 και 11:25 το πρωί, άλλαξε η ηλικία μου στο profile.

Έχει να κάνει φυσικά με τις ρυθμίσεις, θα έπρεπε να έχω ελληνική ώρα, αλλά δεν ξέρω πως και βαριέμαι να προσπαθήσω. Αλλά μια στιγμή... Η ώρα που γεννήθηκα είναι η προσωπική μου ‘ώρα μηδέν’, πάει να πει, η δική μου «12 τα μεσάνυχτα». Έκτοτε ανέτειλα, μεσουράνησα με τον όποιο τρόπο μου, για να σουρουπώσω κάποτε και να δύσω, ελπίζω μετά από καιρό. Ποιό κράτος άραγε έχει 12 τα μεσάνυχτα όταν εδώ είναι 1 το μεσημέρι (τότε που γεννήθηκα); Αυτό θα με είχε ‘επίτιμο υπήκοο’, αυτό είναι το ‘κράτος μου’ όσον αφορά τον προσωπικό μου χρόνο...

Last but not least: Κάποιοι λένε ‘μάνα γιατί με γέννησες Δευτέρα κι έχασα το Σαββατοκύριακο’. Δηλώνω ότι γεννήθηκα Σάββατο, την εποχή που δεν υπήρχε πενθήμερο αλλά εξαήμερο και την ώρα που έκλεινε η αγορά. Γεννήθηκα την ώρα που άρχιζε το Σαββατοκύριακο.

Not bad… Έκτοτε το πληρώνω με μια κρυφή λαχτάρα: θέλω κάθε ώρα να είναι 1 το μεσημέρι του Σαββάτου... Κι εγώ, είτε βρίσκομαι εδώ, είτε στο κράτος που τα ρολόγια του συμπίπτουν με αυτό της ζωής μου, είτε οπουδήποτε αλλού, να νιώθω ότι έχω όλο τον ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου...

Λοιπόν... κάτι μου λέει, ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που θα δούμε να δίνει το ίντερνετ στη λογοτεχνία, θα είναι μερικά ‘αξεσουάρ γραφής’. Για παράδειγμα, θεωρείτε απίθανο μετά από μερικούς μήνες/χρόνια να δούμε έναν καταξιωμένο συγγραφέα, ενώ γράφει και θέλει να δείξει ότι γελάει, να χρησιμοποιήσει το :) στο βιβλίο του; Εγώ, καθόλου απίθανο. Ή, να χρησιμοποιήσει το σύμβολο :Ρ όταν λέει κάτι πειραχτικό;

Σταγόνα στον ωκεανό, θα μου πείτε. Ναι, αλλά η αμεσότητα του νετ, που τη διαβάζω και πολλές φορές μένω άφωνος από το πόσο ‘ζωντανή’ είναι... σαν να την αναπνέεις, σαν να μιλάς με τον άλλο... ε, κάτι από αυτήν τη αμεσότητα θα περάσει στα βιβλία, είναι ζηλευτή (τώρα η αμεσότητα γίνεται πιο περίτεχνα, ενώ η εποχή ευνοεί μια όσο το δυνατό, μεγαλύτερη ευθύτητα).

Αυτά :)

Ποτέ δεν κρατούσα ημερολόγια – μπήκα στον κόσμο των Blog εξαιτίας ενός αγαπημένου μου συγγραφέα, του Νίκου Δήμου, απόκτησα νικ για να μπορώ να μπορώ να γράφω στις εκεί σελίδες. Βέβαια, πρέπει να πω ότι από τα λίγα blog που διάβασα, έμαθα αρκετά πράγματα ή το ευχαριστήθηκα. Π.χ., ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ν. Νικολαϊδη που θ’ αγοράσω, το νόημα του νικ alombar42 που είναι φτιαγμένο από δύο από τα αγαπημένα μου βιβλία, η φράση ‘μια ζωή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε θα μας αφήσει και θα πάει να βρει κάποιον άλλο που περνάει καλύτερα’ από το vatrahokoritso.

Θα έβαζα και άλλα κείμενα στο εδώ Blog, αλλά τελευταία περνάω εξαιρετικά δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις και θα ήτανε σαν να προκαλούσα (από την αντίθετη πλευρά) απλά συγχαρητήρια σε ένα post ‘παντρεύομαι την αγαπημένη μου, τρα-λα-λα’.

Και δεν ξέρω κατά πόσο το να βγάζω εσώψυχα απλά για να τα βγάλω, με κάνει ολίγον καλεσμένο του Μικρούτσικου σε ψηφιακή έκδοση. (Και δεν παίρνω και τα 3.000 ευρώ.)

Να πω για τις σελίδες του κ. Δήμου, ότι ακολουθεί αντίθετη πορεία στα Blogs απ’ ότι στα βιβλία. Θέλω να πω, ένα βιβλίο είναι συνήθως πιο αποστασιοποιημένο και με γενικότητες, ενώ του κ. Δήμου είναι αυτοβιογραφικά, ζεστά, γεμάτα βιώματα. Είναι προσωπικά ακόμα κι όταν μιλούν για γενικές θεωρίες. Οι σελίδες των Blog, από την άλλη, είναι συνήθως προσωπικές και γεμάτες βιώματα, ενώ σε αυτές ο κ. Δήμου είναι πιο αποστασιοποιημένος - ως ένα σημείο (αναπόφευκτα μάλλον, απλά και σαν οικοδεσπότης) βρίσκεται σε κάποιας μορφής ‘έδρα’ που δεν έχει στα βιβλία του.

Αλλά εγώ τον βλέπω, πέρα από έναν εξαιρετικά ζεστό και ευγενή άνθρωπο, και σαν δάσκαλο. Φυσική η έδρα. Ποιεί ήθος με την παρουσία του στο διαδύκτιο. Και, μια φράση που είπε ένας χρήστης γι’ αυτόν και μου έμεινε: «αφού βρίσκεται εδώ, σημαίνει ότι ο Δήμου πιστεύει σε μας». Νομίζω ότι λέει πολλά.

Ο διάλογος είναι η αρχή της επικοινωνίας, αλλά αν κάποιοι περίμεναν διαδικτυακή μαιευτική, αυτή δεν είναι δυνατή – ούτε ο Σωκράτης θα τα κατάφερνε με 30 άτομα που μιλούνε συγχρόνως.

Το σκέφτηκα χθες, με το "This blog does not allow anonymous comments." Ακαδημία Νικόδημου. ‘Κανείς να μην εισέλθει εάν δεν έχει νικ’ :))