Δεκεμβρίου 13, 2006

Κώδικας Πικάσο

Ξαναγράφω το κείμενο για τις Δεσποινίδες της Αβινιόν, επειδή πιστεύω πως εάν κάτι δεν διαβάζεται δεν φταίει ο αναγνώστης – μπορεί κάλλιστα να φταίει ο γραφιάς. Ειδικά όταν το θέμα - το πιστεύω - είναι τόσο ενδιαφέρον.

Θέλω λοιπόν να σας (ξανα)καλέσω σε ένα διαδοχικό ‘σκάψιμο’ των επιπέδων αυτού του έργου (που για μερικούς είναι ο σημαντικότερος πίνακας του 20ου αιώνα). Ίσως φαίνεται να παίζει με τα όρια της ζωγραφικής επειδή οι μορφές είναι τόσο αφύσικες – αλλά ο Πικάσο ποτέ δεν έκανε αφηρημένη ζωγραφική. Μπορεί οι μορφές στους πίνακές του να ήταν παραμορφωμένες, αφύσικες, πολυεδρικές, αλλά αυτό που αντιπροσωπεύουν παραμένει αναγνωρίσιμο. Δεν ζωγράφισε ποτέ απλώς γραμμές και σχήματα.

Οι κρυφές παραπομπές και τα σύμβολα στις Δεσποινίδες της Αβινιόν θα μπορούσαν να συνθέσουν έναν «Κώδικα Πικάσο», όπου αντί για το Άγιο Δισκοπότηρο που θα απελευθερώσει τον κόσμο από τη δύναμη της εκκλησίας, το ζητούμενο είναι αρχές και μύθοι που θα απελευθερώσουν τον καλλιτέχνη από τα κλασικά πρότυπα της τέχνης. Πράγματι, ο Πικάσο στήνει μια ειρωνική συνομιλία μέσω κωδίκων με τους σύγχρονους ομότεχνούς του και τεχνοκριτικούς.

Κατ’ αρχήν, η μεγάλη μπλε περιοχή του πίνακα βρίσκεται στη θέση της αναγεννησιακής Χρυσής Τομής, ενώ από τη μέση και κάτω (απ’ όπου υποτίθεται ότι κοιτάζει ο θεατής) η προοπτική αλλάζει όπως θα έπρεπε, αλλά γίνεται εντελώς διαστρεβλωμένη. Τα χέρια της κεντρικής γυναίκας σχηματίζουν από πάνω ένα τριγωνικό κενό, που είναι καθρέφτης του μικρού τριγωνικού τραπεζιού στο κάτω μέρος. Οι κορυφές των δύο τριγώνων βρίσκονται ακριβώς στη μέση. Πρόκειται για μετρήσεις με βάση μια αυστηρά κλασική γεωμετρία, αλλά σ’ ένα πίνακα που παραπέμπει σε οτιδήποτε εκτός από αρμονία και κλασικότητα. Η ειρωνεία συμπληρώνεται με τις δύο κεντρικές φιγούρες να θυμίζουν με τη στάση τους την Αφροδίτη της Μήλου, την προσωποποίηση της ιδανικής κλασικής ομορφιάς.



Αυτές οι ‘τεχνικές’ παρατηρήσεις αφορούν το πρώτο επίπεδο: πρόκειται για βασικές αρχές που ήταν γενικά αποδεκτές από τους συγχρόνους του Πικάσο. Το δεύτερο επίπεδο, όπως δείχνει ο Ingo Walther, αφορά το χρόνο και το μεγαλύτερο ζωγράφο της αρχαιότητας, τον Ζεύξη. Σύμφωνα με το μύθο, στον Κρότονα (αχαϊκή αποικία) ζητήθηκε από τον Ζεύξη να ζωγραφίσει την Ωραία Ελένη κι αυτός χρησιμοποίησε για μοντέλα τις πέντε ωραιότερες γυναίκες της πόλης. Συνδυάζοντας τα χαρακτηριστικά τους, πέτυχε την απόλυτη ομορφιά που δεν υπήρχε στη φύση. Σύμφωνα με ένα δεύτερο μύθο, κάποτε ο Ζεύξις ζωγράφισε σταφύλια τόσο αληθοφανή (στο έργο ‘Παιδί με Σταφύλια’), που τα πουλιά κατέβαιναν από τον ουρανό και τσιμπούσαν το έργο του.

Να λοιπόν γιατί είναι πέντε οι γυναίκες και γιατί υπάρχει το τραπέζι με τα σταφύλια στον πίνακα. Ο Ζεύξης ήταν ο πατέρας της κλασικής ‘αναπαραστατικής’ ζωγραφικής (αυτής που αποδίδει πιστά το θέμα της – σήμερα θα τη λέγαμε ‘φωτογραφική’) και αυτός που έθεσε τους κανόνες της μετέπειτα ευρωπαϊκής τέχνης. Ήταν, ακριβώς, οι κανόνες που άφηνε πίσω του ο Πικάσο ζωγραφίζοντας τις Δεσποινίδες της Αβινιόν.

Έτσι στήνονται δυο παράλληλοι ‘διάλογοι’: ένας περισσότερο στο χώρο, με τους σύγχρονούς του ζωγράφους και θεωρητικούς, κι ένας ξεκάθαρα στο χρόνο με τον πατέρα της κλασικής ζωγραφικής.

Προσωπικά, θα εστίαζα και στο θέμα των πορνών. Οι κλασικές αξίες και τα πρότυπα που αφήνει πίσω του ο Πικάσο, ιδίως στο γαλλικό κατεστημένο του 1900, σχετίζονται με την υψηλή κουλτούρα και έννοιες όπως αρετή, ευγένεια, καθωσπρεπισμός.

Δεν είναι μικρό πράγμα να παίρνεις το μύθο της Ωραίας Ελένης, της πιο αναντικατάστατης γυναίκας στην ιστορία (για χάρη της έγινε ολόκληρος πόλεμος) και να βάζεις στη θέση της πέντε πόρνες, δηλαδή την πιο αναλώσιμη γυναικεία μορφή... Αντιπαραβάλεις έναν πόλεμο δέκα ετών με μια τυχαία πράξη δέκα λεπτών!

Αισθητική και ηθική στην κλασική παράδοση είναι έννοιες βαθιά συνδεδεμένες και φαίνεται πιθανό το έργο που προσβάλει τα θεμέλια του κλασικισμού να αγγίζει και τα δύο. Στην πραγματικότητα, μια πιο προσεκτική ματιά δείχνει πως αισθητική και ηθική πάνε χέρι-χέρι στον πίνακα: όσο οι μορφές γίνονται πιο κυβιστικές και ξεφεύγουν από τον κλασικισμό, τόσο παριστάνονται σαν πιο ‘ανήθικες’ και προκλητικές. Οι δύο κεντρικές φιγούρες είναι οι πιο συμβατικές και θυμίζουν, όπως είπαμε, την Αφροδίτη της Μήλου. Η τρίτη είναι σαφώς πιο γεωμετρική αλλά η στάση της παραπέμπει σε ένα άλλο, εκ διαμέτρου αντίθετο άγαλμα από την Αφροδίτη: στον αρχαίο Κούρο. Η συγκεκριμένη φιγούρα έχει στητή κορμοστασιά, τα χέρια της είναι κολλημένα στους μηρούς, το ένα πόδι φεύγει μπροστά, έχει μια ανέκφραστη υποψία χαμόγελου, φαίνεται ν’ αντιγράφει δηλαδή το πιο κλασικό αντρικό άγαλμα - κάτι αδιανόητο για μια γυναικεία μορφή. Η τέταρτη είναι πλέον κυβιστική και απεικονίζεται σε μια σχεδόν τυχαία στάση, σαν να ανοίγει κουρτίνες ξεδιάντροπα. Η τελευταία, σαφώς η πιο κυβιστική, έχει και την πιο χυδαία στάση. Στη χειρότερη περίπτωση, μοιάζει να κάνει τη φυσική της ανάγκη.



Από μια άποψη, αυτό είναι το τρίτο επίπεδο όπου ο Πικάσο δηλώνει τη ρήξη του με τον κλασικισμό: το ηθικο-αισθητικό, η σημασία στο ‘φαίνεσθαι’ που επιδρά στο ‘είναι’, η αιώνια υποτιθέμενη σχέση ομορφιάς και αρετής. Σε δεύτερη ανάγνωση όμως, μπορεί να είναι το ακριβώς αντίθετο: ζωγραφίζοντας ‘άσχημες’ γυναίκες με παραμορφωμένο τρόπο, ένας κλασικιστής θα τις ζωγράφιζε, ακριβώς, ανήθικες (όπως είπαμε, ο Πικάσο ποτέ δεν έσπασε ολοκληρωτικά τα δεσμά του με τον κλασικισμό). Και φυσικά, άλλο πράγμα να καινοτομείς σε τεχνικές και άλλο να αποπέμπεις αξίες και στερεότυπα αιώνων.

Ίσως η σύνδεση ομορφιάς και αρετής (που στην ουσία είναι σύνδεση φαινομένου-αξιώματος) να είναι η ισχυρότερη επήρεια του κλασικισμού. Κρατάει από τους Ίωνες, διαπερνά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και φτάνει στους μετέπειτα φιλόσοφους. Τουλάχιστον φιλοσοφικά όμως, η αρχαία αιτιοκρατία έχει μέσα της μια παρένθεση: τους σκεπτικιστές. (Κυριότεροι εκπρόσωποί τους ο Πύρρωνας και ο μαθητής του Σέξτος ο Εμπειρικός.) Οι σκεπτικιστές έλεγαν ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, καθώς η πραγματικότητα έχει αμέτρητες πλευρές. Και εδώ έρχεται μια ενδιαφέρουσα υπόθεση: Να ήταν αναπόφευκτο για τον Πικάσο, όντας εφευρίσκοντας τον κυβισμό (όπου το αντικείμενο ζωγραφίζεται συγχρόνως από διαφορετικές οπτικές, χωρίς καμιά να είναι ‘σωστή’) να καταλήξει σε μια, έστω λανθάνουσα σχετικότητα όσον αφορά την ηθική της κοινωνίας; Να γεννήθηκε, δηλαδή, υπόγεια στο έργο του, η σκέψη ότι η ηθική και η κοινωνική αξία έχουν πολλές οπτικές γωνίες, από τις οποίες καμιά δεν είναι ‘σωστή’ κι απόλυτη; Μια τέτοια πιθανότητα δεν είναι αδύνατη.

Δεν είναι φυσικά δυνατό να μάθουμε αν αυτή η σκέψη είναι σωστή. Παραμένει γεγονός ότι στην εποχή του Πικάσο οι ηθικοί κανόνες ήταν άτεγκτοι και δεν επέτρεπαν σε καμιά ‘παραστρατημένη’ γυναίκα να επιστρέψει στην κοινωνία, εξασφαλίζοντας έτσι συνεχή προμήθεια από πόρνες. Και ποιοί ήταν οι πελάτες τους κάθε βράδυ, αν όχι αυτοί που τις απέπεμπαν στο φως της ημέρας; Έχει σημασία εδώ πως η αρχική εκδοχή των Δεσποινίδων της Αβινιόν περιέχει εφτά φιγούρες, πέντε γυμνές γυναίκες και δύο ντυμένους άντρες.



Θέτω λοιπόν την πιθανότητα ο Πικάσο να ενσωμάτωσε την πολλαπλή ηθική (‘κυβιστική ηθική’ θα τη λέγαμε) στον πίνακά του. Δεν ξέρουμε κατά πόσο το έκανε συνειδητά, αλλά η εξέλιξη από την αρχική εκδοχή επιτρέπει μερικές υποθέσεις: Αφαίρεσε τους ντυμένους άντρες από τον τελικό πίνακα (αυτό θα τους έκανε πολύ εμφανώς ανήθικους) και προτίμησε την παραπομπή στον σαφώς πιο διαχρονικό μύθο της απεικόνισης της πιο τέλειας γυναίκας όλων των εποχών, της Ωραίας Ελένης. Το ότι έτσι αυτή φαίνεται ν’ αναπαραστάθηκε με βάση πέντε πόρνες (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επικρατούσα ηθική) και η σχέση αυτής της εναλλακτικής ηθικής με την τεχνοτροπία του κυβισμού, ίσως είναι τυχαίο, ίσως όχι.

Ένα χαρακτηριστικό των μεγάλων έργων τέχνης, είναι πως προκαλούν συνεχώς ταξίδια σκέψεων. Και ας μην τα ήθελε ο καλλιτέχνης, και ας μην έχουν απόλυτη σχέση με την πραγματικότητα.

Ο Πικάσο δεν πούλησε τον πίνακά του, παρά τον κράτησε χρόνια στο ατελιέ του και τον αποκάλεσε ‘εξορκισμό’. Ήταν πράγματι ένας εξορκισμός στο χώρο του και στο χρόνο της τέχνης. Παράλληλα, πιθανόν να ήταν και μια επαναδιατύπωση της κλασικής εξίσωσης ‘ομορφιά = αρετή’ (από την ανάποδη: ‘ασχήμια = ανηθικότητα’). Προσωπικά, θα αναρωτιέμαι εάν τελικά υπήρχε ένα στοιχείο στον ‘Κώδικα Πικάσο’ που προέκυψε φυσικά και αναπόφευκτα από την νέα τεχνοτροπία του κυβισμού που εισήγαγε ο καλλιτέχνης. Η πολλαπλή οπτική της κοινωνίας εν γένει, όχι μόνο των αντικειμένων της.

17 σχόλια:

Nikos Dimou είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσες οι δύο αναλύσεις του πίνακα.

NinaC είπε...

Εντυπωσιασμένη!

Aphrodite είπε...

Hey!

Brilliant analysis!!!

Μόνο μία ερώτηση, γιατί η στάση της πιο κυβιστικής πόρνης θεωρείται "βρώμικη" κι όχι η πιο χαρακτηριστική του επαγγέλματός της, ή κάτι σαν πρόσκληση, πρόκληση αν θες, το αντίθετο της ντροπής, μια επίδειξη του "κάτω προσώπου", της κρυμμένης ταυτότητας, ή κάτι πολύ φυσικό στον χαρακτήρα της κυρίας αυτής?

Τίποτε, μερικές σκέψεις έκανα...
:)))

Ντροπαλός είπε...

Ενδιαφέρουσα ανάλυση.
Συγχαρητήρια

Yannis H είπε...

ΝΔ, καλημέρα και σ’ ευχαριστώ πολύ!

Πιστεύω πως είδες τις καταβολές σου (Το Απόλυτο και το Τάβλι, Η Κρυφή Ζωή των Αστών) στο κείμενο :)

Yannis H είπε...

Elias, σ’ ευχαριστώ.

CD, ούτε φερέρο ροσέ να πρόσφερα...

«Ντροπαλές» Μικρές Ατάκες, μάλλον «Ευγενικότατες» θα έπρεπε να λέγεσαι. Σ’ ευχαριστώ.

Αφροδίτη... χείμαρρος όπως πάντα. Πράγματι οι πόρνες έτσι στέκονται, όχι σαν την Αφροδίτη της Μήλου. Αλλά ζωγραφίζονται σαν την Αφροδίτη (της Μήλου ή του avatar σου). Άντε το πολύ-πολύ με ηδυπάθεια, παραδομένες πάνω σε σύννεφα και κυματάκια. Χυδαία στάση λοιπόν όχι με βάση την πραγματικότητα αλλά με βάση τα κλασικά πρότυπα.

Yannis H είπε...

Σκουληκότρυπα, σε μεγάλο βαθμό έχεις δίκιο. Ο καλλιτέχνης ήταν βέβαια πάντα μεμονωμένο άτομο, αλλά υπάρχει τεράστια διαφορά στο χρόνο. Κάποτε υπήρχαν σχολές και περίοδοι, τώρα πλέον υπάρχουν κυρίως καλλιτέχνες-άτομα. Ο καθένας με τα υποτιθέμενα ‘κλειδιά’ του.

Συμφωνώ, όπως είπα, όμως με τον προβληματισμό σου. Το ένα όμως (η αισθητική αντίληψη, η απόλαυση) δεν αποκλείει την εγκεφαλική προσέγγιση. Ακόμα περισσότερο, σε διαφορετικά έργα. Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζουν αισθητικά – εγκεφαλικά όμως, το πετυχαίνουν στο έπακρο. Ένα απόγευμα στο Σηκουάνα του Μανέ δεν με εξιτάρει εγκεφαλικά, αλλά με ηρεμεί, το απολαμβάνω. Η τέχνη δεν είναι «εκεί πάνω» και εμείς την προσεγγίζουμε σαν πιστοί (με κανόνες), υπάρχουν έργα τέχνης κι εμείς παίρνουμε α-λα καρτ ανάλογα με τη διάθεση και την όρεξη της στιγμής. Πάντως, πιστεύω ότι χρειαζόμαστε και τα δύο: προσωπικά πιστεύω θα έχανα, ακόμα και από ένα έργο που όπως είπα δεν με ενθουσιάζει αισθητικά, εάν δεν διάβαζα γι’ αυτό.

Τέλος, υπάρχουν και αυτοί (φυσικά δεν αναφέρομαι σε σένα) που απορρίπτουν με ύφος μπλαζέ τις θεωρητικές προσπάθειες ανάλυσης, αλλά έχουν την απαίτηση να προσφέρουν ακατέργαστο το μακρύ τους και το κοντό τους – στο όνομα δήθεν της ευθύτητας, του πρωτόγονου.

Αυτό για τους ‘κρυμμένους αλγόριθμους’ σε ένα έργο τέχνης, μου θύμισε ένα ποίημα που μετέφρασε ο ΝΔ. Το παραθέτω.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Τους ζητάω να πάρουν ένα ποίημα
και να το κρατήσουν στο φως
σαν έγχρωμη διαφάνεια

ή να ακουμπήσουν το αυτί στην κυψέλη του.

Λέω, πετάξτε ένα ποντίκι μέσα σ' ένα ποίημα
και παρατηρήστε το πως ψάχνει την έξοδο,

ή βαδίστε μέσα στο δωμάτιο του ποιήματος
και ψηλαφίστε τους τοίχους για τον διακόπτη του φωτός.

Τους θέλω να κάνουν θαλάσσιο σκι
πάνω στην επιφάνεια του ποιήματος
χαιρετώντας το όνομα του ποιητή στην ακτή.

Αλλά το μόνο που θέλουν αυτοί
είναι να δέσουν το ποίημα με σχοινί σε μία καρέκλα
και να του αποσπάσουν με βασανιστήρια μία ομολογία.

Αρχίζουν και το χτυπάνε με ένα σωλήνα
να βρούνε τι πραγματικά σημαίνει.

Artanis είπε...

Εμένα με τρελαίνουν αυτές οι αναλύσεις (όταν γράφονται έτσι και όχι σε στυλ νεκροτομής!) για κάθε έργο τέχνης.
Και το κείμενό σου ήταν πάρα πολύ ωραίο!!!

Yannnishshsh, καλώς να δεχτείτε αύριο το μπαμπίνι σας!

Yannis H είπε...

Αρτάνις, νάσαι καλά και σ' ευχαριστώ!

(Φεύγω σε μερικές ώρες, μια και η αδελφή μου θα γεννήσει στην Κατερίνη.)

Aphrodite είπε...

Hey!

Αμάν με τα κλασσικά πρότυπα... Αναρωτιέμαι πόσοι πίνακες έχουν ζωγραφιστεί από ακριβώς τους ίδιους ζωγράφους (διότι αποκλείεται να μην έχουν εντρυφήσει σε τέτοιες... "βρωμιές" ΛΟΛ!!!!) κι απλώς η σεμνοτυφία και τα "κολλήματα" της εποχής τους δεν τους άφησαν να δουν το φως της μέρας.... Δε μπορεί ο ίδιος άνθρωπος που ξέρει να υμνεί μία πλευρά του ανθρώπου, να μην υμνεί και τις υπόλοιπες(και μάλιστα με τα καλυτερα... λόγια!)
:)))

Και τώρα αν μόνο οι πόρνες έτσι στέκονται (ακόμη και για σκέτο ποζάρισμα), τι να πω... Μάλλον κάτι μου έχει διαφύγει από το "come-hither-it's about time" etiquette, καθώς η παρεχόμενη / ενοικιαζόμενη "υπηρεσία" τους διατίθεται σε ερασιτεχνικό επίπεδο κι από μας τις πληβείες...

Το λέω, σκέψεις, εγώ κριτική εδώ όχι...

ΚΑΛΑ ΓΕΝΝΗΤΟΥΡΙΑ!!!!!

Aphrodite είπε...

Δε μπορεί, θα έχει γεννηθεί τώρα, έτσι δεν είναι? Ελα κι έχουμε αγωνία!!! Φίλησέ το μας και... συγχαρητήρια θείε! Να σας ζήσει και καλότυχο!

Με πολλή αγάπη

Αφροδίτη

An-Lu είπε...

Όντως, πιο συμπαγής και μεστή η παρούσα ανάλυση...

Agobooks είπε...

Μετά τη ψηφοφορία (12/12/2006) από την πλειοψηφία στη Βουλή της Αλβανίας, η χώρα δεν έχει πλέον την Ακαδημία των Επιστημόνων! Αργά τη νύχτα, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο της κυβέρνησης(;) «Για την Ακαδημία των Επιστημόνων» με 75 ψήφους υπέρ(!) 2 κατά και 3 παρών! Σύσσωμη η αντιπολίτευση, απείχε της διαδικασίας, διαμαρτυρόμενη για το πρωτοφανές αυτό γεγονός. Η επιστημονική, ακαδημαϊκή και εκπαιδευτική κοινότητα, εκλιπαρούσανε, θεωρώντας την πράξη αυτή ως έγκλημα κατά της επιστήμης, η κυβέρνηση ωστόσο επέμενε και κατάφερε τελικά, να κλειδώσει τις πόρτες τον Ερευνητικών Ινστιτούτων που ήταν υπό την Ακαδημία!
Οι βουλευτές του PBDNJ(Κόμμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα) Spiro Peçi και Leonard Solis ήταν αυτοί που ψήφισαν κατά του νομοσχεδίου και οι Leonard Demi(PD), Ymer Tola(PDK, Niko Nerenxi(PAA) δήλωσαν παρών!
Παρακαλώ πολύ, αν το γεγονός αυτό σε αγγίζει κι εσένα, είτε κάνε μια αναφορά είτε ανέβασε την είδηση στο δικό σου μπλογκ! Έτσι, η φωνή της διαμαρτυρίας, θα δυναμώσει και θα κάνει τους παχύδερμους και αυταρχικούς κυβερνώντες στην Αλβανία, να σκεφτούνε καλά, πριν οριστικοποιήσουν την ειδεχθή τους πράξη!
Φιλικά Ν.Ago

Ανώνυμος είπε...

Πολυ ωραιο blog συγχαρητηρια.
Θα ηθελα παντως να συμφωνησω με σκουληκοτρυπα...
Αν και βεβαιως η θεωρια της τεχνης ειναι ολοκληρη επιστημη, πολλες φορες η ερμηνεια (που ειναι εξαλλου υποκειμενικη) μεχρι τελευταιας λεπτομερειας ενος εργου και οι ολοι πιθανοι συσχετισμοι κινδυνευουν να αφαιρεσουν απο το συναισθημα που δημιουργειται οταν ερχεσαι σε επαφη με το εργο αυτο.
Συμφωνω ομως οτι σε πολλες περιπτωσεις η μελετη ενος εργου τεχνης σε κανει να δεις παργματα με αλλο ματι... Δεν ξερω...
Φιλικα
IC

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά έμαθα πράγματα που δεν ήξερα απο το άρθρο σου.Μπράβο πολυ καλη αναλυση!

xenia είπε...

Yannis, πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις - αναλύσεις - παρατηρήσεις. Στην κυριολεξία, "ρούφηξα" μεμιάς τα λόγια σου - άρθρο σου και εντυπωσιάστηκα.
Συμφωνώ ότι οι αφύσικες μορφές στην ζωγραφική, σαφώς και δεν σημαίνουν ότι είναι και αφηρημένες. Συμφωνώ, επίσης, με την ύπαρξη κωδικών, διαφορετικών επιπέδων, Χρυσής Τομής (για τις δεσποινίδες του Πικάσο), πολλών προοπτικών και κρυφών παραπομπών και συμβόλων -όχι μόνο στις συγκεκριμένες δεσποινίδες αλλά και γενικά σε έργα τέχνης... Χάρηκα στο ανάγνωσμα εμπεριστατωμένων απόψεων και μεστών επιχειρημάτων.

Πολύ ωραία ανάλυση, και πάλι.

Καλό σου βράδυ,
Ξένια.

p.d.Περιμένουμε νέα για το bebé, έτσι;

Yannis H είπε...

Καλησπέρα. First things first. Τα πράγματα πήγαν εξαιρετικά και έχω καινούριο ανίψι. Το ‘εξαιρετικά’ σηκώνει μόνο λίγο νερό, καθώς όλοι λένε ότι μοιάζει σε μένα. Προσωπικά, τη μεγαλύτερη ομοιότητα τη βλέπω στο πόσο πολύ θέλει να βρεθεί στην αγκαλιά μιας γυναίκας που ξεκουμπώνει το πουκάμισό της. Αλλά πιθανόν να υπάρχουν και άλλα – ελπίζω να μην αρχίσω να του μοιάζω εγώ, δηλαδή να με παίρνει ο ύπνος πάνω στο γυμνό στήθος μιας γυναίκας. Δεν θα ήταν καλό για το image μου. Είπαμε, μεγαλώνουμε και ίσως ξαναμωραίνουμε, αλλά όχι κι έτσι!

Αφροδίτη, σ’ ευχαριστώ ξεχωριστά – είναι προφανές γιατί :)

Και για τα του θέματος.... ξεχωριστό σχόλιο. This one was for the bebis!