Έλαβα πρόσφατα δύο κείμενα για τον Αρχιεπίσκοπο από τον Γιώργο Νακρατζά (ανήκω στη mail list του). Στο πρώτο «Η Ασθένεια του Αρχιεπισκόπου» υποστηρίζει ότι ο Αρχιεπίσκοπος, μεταβαίνοντας στις ΗΠΑ, δείχνει να περιφρονεί τα θαύματα που συνιστά στους πιστούς - κανονικά θα έπρεπε ν’ αρκεστεί σε μια επίσκεψη στην Παναγία της Τήνου ή σε κάποια θαυματουργή εικόνα στο Άγιο Όρος.Στο δεύτερο μήνυμα (επιστολή ανώνυμου αναγνώστη) παρατίθενται διάφορα εκκλησιαστικά κείμενα για το πως ο ιερέας πρέπει να υπομένει τον πόνο και να δέχεται το θάνατο, αλλά και ότι ένας Αρχιεπίσκοπος δεν έχει δικαίωμα στη δωρεά οργάνων:
«Είναι άραγε φυσικό ... ο κατ' εξοχήν αφιερωμένος δούλος του Θεού, να περιμένει και να υπολογίζει πότε θα πεθάνει κάποιος για να παρατείνει την δική του ζωή; Ο Θεός που τον εξέλεξε και τον απέστειλε δεν μπορεί να τον θεραπεύσει με τα μέσα που διαθέτει η Εκκλησία, ή έστω και με την επιστήμη ... αλλά περιμένει να σκοτώσει κάποιον άλλον για να προμηθεύσει στον κ. Χριστόδουλο καινούργιο συκώτι;»
Τον Αρχιεπίσκοπο τον θεωρώ πραγματικά επικίνδυνο για την Ελλάδα (ίσως το πιο επικίνδυνο άτομο τα τελευταία χρόνια). Και για την ασθένειά του είπα ότι λυπήθηκα για τον άνθρωπο, χάρηκα για την Ελλάδα.
Αναφορικά ειδικά με τη δωρεά οργάνων: δεν ξέρω εάν ο συγκεκριμένος (ανώνυμος) επιστολογράφος ή ο κος Νακρατζάς είναι δωρητές οργάνων. Εγώ όμως είμαι, όχι μόνο οργάνων αλλά ολοκλήρου του σώματος εδώ και 23 χρόνια. Κι αγανακτώ όταν κάποιος παίρνει αυτόκλητα την εξουσία να οριοθετήσει και να θέσει συντεταγμένες για ένα τόσο πανανθρώπινο θέμα. Δεν μπορεί να υποστηρίξει κάποιος - ούτε φιλοσοφικά! - εάν η ζωή κάποιου πρέπει να χαθεί, ούτε εάν μια ζωή που προσφέρεται χάρη σε ένα μόσχευμα πρέπει να γίνει δεκτή. Εγώ, σαν ζων δωρητής σώματος, δεν αποδέχομαι το δίλημμα «αφού πεθάνω, μπορεί να ζήσει οποιοσδήποτε, ή δεν πρέπει να είναι Αρχιεπίσκοπος;» Ούτε αναφορικά με το αίσθημά μου για την ανθρώπινη ζωή, ούτε αναφορικά με τη δωρεά μου.
Επίσης, δεν μπορώ να μην αναφέρω τι θα γινόταν εάν ο Χριστόδουλος αρνιόταν να του γίνει μεταμόσχευση, εάν αρνιόταν μάλιστα οποιαδήποτε ιατρική βοήθεια κι έτρεχε αποκλειστικά σε λείψανα και εικόνες. Δεν θα τον κατηγορούσαν για μεσαιωνισμό; Δεν θα έλεγαν ότι – έστω και με προσωπικό κόστος ζωής – βλάπτει τον πολιτισμό μας, καθώς ενθαρρύνει τους πιστούς να μην ζητάνε τη βοήθεια της επιστήμης, παρά να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σ’ εκκλησίες και φυλαχτά; Και δεν θα είχαν τότε περισσότερο δίκιο;
Χαμένος για χαμένος δηλαδή ο Χριστόδουλος, ό,τι και αν κάνει. Προσωπικά τέτοια αντιμετώπιση δεν επιφυλάσσω στον εχθρό μου – θέλω να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να είμαι τόσο δίκαιος ώστε, ό,τι και να κάνει ο άλλος εγώ να είμαι σωστός.
Η γενική ένστασή μου στα συγκεκριμένα άρθρα είναι ότι υποβόσκει μια χαιρεκακία, μια διάθεση αντεκδίκησης. Δεν μπορώ να νιώσω έτσι για έναν άρρωστο άνθρωπο. Χίλιες φορές να καταρρακωθεί επίσημα, να μείνει εκτεθειμένος θεσμικά, αλλά όχι να χορεύει κάποιος στον τάφο του ή γύρω από το κρεβάτι του. Ο Χριστόδουλος έκανε κηρύγματα μίσους και μισαλλοδοξίας - σε τι διαφέρουμε από αυτόν, εάν κάνουμε τα ίδια, απλώς από την αντίθετη σκοπιά;
Επίσης, υπάρχει μια πρόσθετη υποκρισία: από τη μια δέχομαι ότι δεν έγιναν επίσημα τάματα, ότι ο Χριστόδουλος δεν κατέβηκε να περπατά στα γόνατα σε κάποια Παναγία, αλλά από την άλλη, υπάρχει και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Θα μας άρεσε να γονατίζει δημόσια ένας διάσημος καρκινοπαθής και να κλείνει τα μάτια μπροστά στις κάμερες, εκλιπαρώντας για τη ζωή του; Δεν γινόμαστε χαιρέκακοι, εκδικητικοί κι ηδονοβλεψίες; Η πραγματική αρρώστια δεν είναι reality show...
Τέλος, ακόμα κι η περίπτωση ν’ ανακοινωθεί επίσημα ότι ο αρχιεπίσκοπος προσευχήθηκε ολονυχτίς για την υγεία του, ή ότι έκανε το τάδε τάμα... Προτιμώ που δεν ανακοινώθηκε τίποτα. Δεν με αφορά η προσωπική του ζωή (όπως δεν θέλω να αφορά κι αυτόν η δική μου).
Επαναλαμβάνω ότι στο θεσμό και στα κοσμικά τερτίπια του Χριστόδουλου δεν δείχνω καμιά επιείκεια. Αλλά στο ανθρώπινο δράμα χρειάζεται σεβασμός, αίσθηση του ανθρώπινου μέτρου χωρίς έπαρση ή διάθεση αντεκδίκησης. Μπορεί ν’ ακούγεται μπλαζέ ή φτιαχτό, αλλά πραγματικά θέλω να νιώθω ότι είμαι καλύτερος από αυτόν που κατηγορώ.
_______________________
ΥΓ. Έστειλα το παραπάνω κείμενο στον κο Νακρατζά σαν link (σε πιο σύντομη μορφή, από ανάρτηση σε κάποιο φόρουμ). Δεν μου απάντησε, όπως δεν είχε απαντήσει και μια άλλη φορά που είχα διαφωνήσει μαζί του και του έστειλα ανάλογο link. Η μοναδική φορά που μου απάντησε, ήταν όταν πρωτοέλαβα κείμενό του και τον ρώτησα που βρήκε το mail μου. Μου απάντησε, μάλλον με κάποια αγένεια, ότι τέτοιες λίστες κυκλοφορούν στο internet και αν ήθελα να μου πει σε ποια μέρη. Δεν απάντησα αλλά και δεν διαγράφηκα από τη λίστα του.
ΥΥΓ. Δημοσιεύω το post αυτό τώρα, καθώς η ‘ήρεμη’ επικοινωνιακή περίοδος, όσον αφορά την ασθένεια του Χριστόδουλου μόλις έληξε. Από εδώ και πέρα θα μιλάμε για το ανθρώπινο δράμα, τις πιθανές ευθύνες γιατρών και τα παρασκήνια διαδοχής. Κατά τη γνώμη μου, η καθαρή συζήτηση που θα μπορούσε να αναδείξει τις αρετές της άθρησκης και δημοκρατικής πλευράς έναντι του μισαλλόδοξου μεσαιωνισμού, έδειξε ότι υπάρχουν κι άθεοι "Χριστόδουλοι".
