Ελλάδα: ο τέλειος σκηνοθέτης του εαυτού της

Πως θα προσέγγιζαν οι ιστορικοί του μέλλοντος την Ελλάδα των τελευταίων χρόνων; Επίσης, για πόσους - και διαμετρικά αντίθετους λόγους - η Ελλάδα έγινε διεθνώς πρωτοσέλιδο;

Η απάντηση είναι μια άκρως κυκλοθυμική πορεία: από το 2004 με την ανάταση των Ολυμπιακών Αγώνων και την φρενίτιδα του Euro, στη συνέχεια με το μεγεθυμένο βραβείο της Eurovision το 2005 (το ναρκισσιστικό σύνθημα «βαρέθηκα να παίρνουμε το ευρωπαϊκό»), φτάσαμε σε χρόνο-ρεκόρ στην κοινωνική κατάρρευση με τις λεηλασίες τον Δεκέμβρη του 2008 και στη χρεοκοπία του 2010. Έξι χρόνια είναι ελάχιστα, σπυρί στην ιστορία, για να πάει ένας λαός από το Ζενίθ στο Ναδίρ, από τον παράδεισο στην κόλαση κι από παγκόσμιο παράδειγμα προς μίμηση να γίνει παγκόσμιος περίγελως.

Πόσες φορές τα τελευταία χρόνια έβγαλαν παγκόσμια πρωτοσέλιδα – θετικά ή αρνητικά - το Βέλγιο, η Τουρκία, η Βραζιλία ή η Ιαπωνία; Η Ελλάδα μοιάζει με παράδεισο δημοσιογράφου. Στη φράση ‘Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις’ θα μπορούσε να προστεθεί: ‘εκτός από την Ελλάδα!’

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα προσπαθήσουν να συνενώσουν την πορεία των τελευταίων ετών, θ’ αποπειραθούν ν’ ανακαλύψουν υπόγειες διασυνδέσεις κι αιτιάσεις. Η απόλυτη εθνική περηφάνια του 2004-5 φαντάζει τόσο αντίθετη, που δεν μπορεί παρά να συνδέεται με την πλήρη απώλεια κοινωνικής συνοχής το 2008. Κι αυτά τα γεγονότα καθρέφτισαν, θετικά το ένα κι αρνητικά το άλλο, την επερχόμενη γενικευμένη κρίση της χρεοκοπίας όπου η κορυφή του κράτους απώλεσε κάθε έλεγχο και λειτουργικότητα.

Δεν θα με παραξένευε εάν μέσα στον ενθουσιασμό μας του 2004 και 2005 ενυπήρχαν κοινωνικοί σπόροι φόβου, εάν μέσα στις φρενήρεις γιορτές μας υπήρχε η διάσταση εξορκισμού του Κακού. Σαν να κοροϊδέψαμε το Σύμπαν, σαν να ζούσαμε μια παράταση σε στημένο παιχνίδι και βιώναμε στιγμές που ξέραμε πως δεν αξίζουμε (κυριολεκτικά, η φράση του Euro ‘ο θεός κοιμήθηκε’). Όπως επίσης δεν θα με παραξένευε εάν μέσα στις ταραχές του 2008 υπήρχε μια διάθεση άρνησης της διαγεγραμμένης πορείας και επιστροφής στο όνειρο.

Δεν αντέχω να μην αναφέρω και κάτι που από καιρό γυρνάει στο μυαλό μου: το πέσιμο των προσωπείων. Μέχρι την κρίση κρατούσαμε, εθνικά και κοινωνικά τα προσχήματα. Δείχναμε να πιστεύουμε ότι οι γύρω κι οι διπλανοί μας δεν παίρνουμε χαμπάρι ο ένας τον άλλο και φερόμασταν όλοι σαν να είμαστε κάτι διαφορετικό. Μόλις τα προσωπεία έπεσαν απότομα σε κοινωνικό και κοινωνικό επίπεδο, κάποιες που το έπαιζαν τραγουδίστριες, χορεύτριες και σόου-γούμαν, μεταβλήθηκαν δημόσια σε πορνοστάρ (μετράμε τρεις μέχρι στιγμής). Δεν θεωρώ τυχαίο ότι αυτήν ακριβώς την εποχή εμφανίστηκαν τα ερωτικά DVD "επωνύμων".

Σε γενικό επίπεδο, αν είναι να παραδεχτείς για κάτι την Ελλάδα, είναι ο ακραίος τρόπος που αντιδρά κι εκδηλώνεται. Εξάγαμε την υπερβολή μας. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για την κυκλοθυμική πορεία των τελευταίων έξι ετών και νιώθω ότι έξυσα μέρος της επιφάνειας. Ο αντίκτυπος ενός γεγονότος είναι μέτρο για τη σημασία του, αλλά και για την επικοινωνιακή δεινότητα του σκηνοθέτη. Μια Ελλάδα 10 εκατομμυρίων λοιπόν, κατάφερε να εμφανιστεί, και μάλιστα με διάρκεια, 4 φορές σε διεθνή πρωτοσέλιδα τα τελευταία έξι χρόνια, αλλά και να μεταβληθεί από απόλυτα θετικό σε απόλυτα αρνητικό παράδειγμα. Τείνω να πιστεύω πως η Ελλάδα, με την υπερβολή της, είναι ο τέλειος σκηνοθέτης του εαυτού της. Με καλλιτεχνικούς όρους, σίγουρα κάνουμε σουξέ - το αν αφήνουμε κάτι στην ίδια την τέχνη θα το κρίνουν οι καλλιτεχνικοί συντάκτες του μέλλοντος.

Venezia Superne

The last years I go regularly to Venice – and always love it. It’s the place where the word ‘unique’ comes to be defined. The mystic scenery, the labyrinth of canals and bridges, the magnificent monuments and museums, the permanent carnival masks overwhelm me. It took me a while to realize that what Venice has, is equally important to what it doesn’t have: cars, traffic and polution. I am in a marvellous European city, a true capital of culture, without the disadvantages of any city – instead, I feel the Adriatic breeze.

Venice is of course a tourist city – but it invests in an eccentric type of tourism (I call it ‘cultured wannabe’). It doesn’t offer white beaches, crazy bars and parties but rather, a commercialized type of high culture. The best examples are the opera and baroque music performances in small theatres. After having listened to evergreen classics for an hour, one feels like attending a pop concert. How long can one listen to a combination of Albinoni’s Adaggio, Pachelbel’s Canon, Vivaldi’s 4 Seasons – or to highlights of Nights of Figaro, Don Giovanni, Traviata, Rigoletto, etc. Still, I like Venice even for that: it gives a holiday alternative not offered anywhere else. And as we shall see, there might be a historic reason behind that.

Although I go there because of my job, the timing is perfect: mid-autumn, when the big crowds have gone and the city hasn’t tuned up into winter rhythms. I enjoy a normally-breathing Venice with family-like opera performances, its canals not packed by gondolas and at times – especially at nights - the only presence in the bridges and ‘calle’ (the narrow streets) may be the fog.

Last time I found myself there two weeks ago, after a crazy trip to Austria – and I didn’t think it would be of any significance. As it turned out, we didn’t even have time to visit the city, we went straight to the harbour to catch our boat. But Venice can’t disappoint me… I was astonished looking at my beloved city from a whole new perspective: from the 9th floor of the boat, being at the same level with the cupolas of St. Mark and sail across the shore until the boat reached the open sea. Thus the title 'Venezia Superne' (Venice from Above).

Looking at the people on bridges through the camera zoom, I felt I am watching a live version of Fellini’s La Dolce Vita. In the initial scene a helicopter carries Jesus over Rome and children, workers and sunbathing ladies salute him.


We didn’t have Jesus or Marcello Matroianni on the boat - it must have been the Italian aura that combined the old cinema image with the ‘live’ one.


For some reason I couldn’t find Felini’s s scene in Youtube - you can see it here.

My old impression of ‘high commercialized culture’ in Venice was somewhat explained as tourists appeared vis-a-vis to magnificent monuments. Nowadays Venice may be investing on a sense of experiencing the legendary ‘Grand Tour’: that romanticized trip to Paris, Venice, Rome and Athens for discovering European civilization.

Descendants of 18th century Anglo-Saxons, now in swimming suits, follow the course of their forefathers by organized trips. The romantic feeling was still on the boat, albeit with a twist. A 15-year-old German girl ordered in anticipation ‘eine frappe’, a modern Greek cultural trait, and was making eyes - even to me, though I was three times her age.

Another love of mine in Venice is its rooftops, a forest of deteriorated indian red – now beneath my eyes.

Admittedly, I look every now and then at the prices of small houses in Venice, with a secret hope. My desire grows bigger when see these small terraces, nothing luxurious but so personal and ‘right’. If ‘one’s house is one’s castle’ this should be its voluptuous embrasure – or the Lombardo version of ‘Chim Chim Cheree’ with the lyrics ‘on the rooftops of Venice, boy, what a sight!’

You know that medieval Venice had as symbol the lion, after its patron St. Mark. Last photo from the boat and it may not be a coincidence that its seagulls seem so …hawk-wannabe!


______________________
To any Greek who is wondering about the language: the particular text is linked to my Flickr account, where I put most of my ...creativity lately - and people there come from various countries...

Μια ελάσσονα προσωπικότητα

Η Άνγκελα Μέρκελ φυσικά είχε κάθε δικαίωμα να δυσανασχετήσει με την οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα. Θα έλεγα ότι είχε κάθε δικαίωμα και να την αρνηθεί, αλλά καθώς η ελληνική κρίση - αποδεδειγμένα πλέον - μπορούσε να συμπαρασύρει κι άλλα κράτη, ακόμα το ίδιο το ευρώ, η όποια διάθεση άρνησης θα έπρεπε να περιμένει. Είχε υποχρέωση να περιφρουρήσει την σταθερότητα κι αργότερα, κάθε δικαίωμα να ζητήσει να βγούμε από το ευρώ, να περιφρουρήσει πλέον την ευρωζώνη όσον αφορά τα δημοσιοοικονομικά μεγέθη και την ηθική των μελών της.

Ένα πράγμα όμως δεν μπορούσε να κάνει, δεν είχε το δικαίωμα και αποτελεί το μεγαλύτερο - κι ασυγχώρητο - λάθος της. Αυτό ήταν η ριζοσπατικοποίηση του Γερμανικού λαού. Σ’ έναν ορυμαγδό λαθών, άφησε ελεύθερα προσωπικά εθνικιστικά αισθήματα (θα έλεγα σαν τυπική Ανατολικογερμανίδα, δηλ. μέλος ενός λαού που θέλει να νιώθει περισσότερο Γερμανός από τους Γερμανούς), έδωσε σε ιδεοληψίες το κύρος πολιτικών κι οικονομικών δηλώσεων, έβαλε δεύτερη την Ε.Ε., την ασφάλεια του ευρώ και της ευρωζώνης σε σχέση με την προσωπική πολιτική της καριέρα. Σχεδόν με κακία (δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη) ακύρωνε απανωτά κάθε συμφωνία αξιωματούχων της Ε.Ε. για τη σωτηρία της Ελλάδος, συμφωνία στην οποία βέβαια συμμετείχε, εντείνοντας την ανασφάλεια και σπρώχνοντας ένα κράτος, υπολογισμένα και σχεδόν σαδιστικά στον γκρεμό. Δεν λέω ότι δεν έκανε η Ελλάδα λάθη - προς θεού. Όμως τέτοια συμπεριφορά δεν ταιριάζει σε Ευρωπαίο ηγέτη. Δεν κάνεις πολιτική με προσωπικές ιδεοληψίες. Και όντως, η Μέρκελ αποκηρύχθηκε στην Ε.Ε. σαν ‘ελάσσονα προσωπικότητα της Ευρώπης’ ενώ στη Γερμανία, οι ψηφοφόροι που ντρόπαρε με τα εθνικιστικά της καμώματα, φαίνεται πως άρχισαν ν’ αντιλαμβάνονται όχι το ιδεολογικό της ατόπημα αλλά πολύ πρακτικά, πως εξαιτίας της καλούνται τώρα να πληρώσουν πολλαπλάσια χρήματα για τη σωτηρία της Ελλάδος. Για τη σωτηρία μιας οικονομίας η οποία ήταν ανέκαθεν άρρηκτα δεμένη με τη δικιά τους. Όσον αφορά το πρακτικό του ζητήματος, έχω την εντύπωση πως δεν είχε το δικαίωμα ν’ ακολουθήσει μια πολιτική που μαθηματικά οδηγούσε σε πολλαπλασιασμό των γερμανικών δαπανών χάριν των εκλογών στη Βεστφαλία. Ακόμα μια απόδειξη του ότι ένας εθνικιστής ηγέτης είναι βλαβερός κι επικίνδυνος για όλους, συμπεριλαμβανομένου και του δικού του λαού.

Κατά δεύτερο λόγο, αν θέλαμε να δούμε πέρα από τα - τεράστια - λάθη της Ελλάδος, θα σημειώναμε πως οι Γερμανοί δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ίδιοι μπορεί να μην έχουν ωφεληθεί προσωπικά από το ευρώ, αλλά ολόκληρη η Ανατολική Γερμανία έχει ανοικοδομηθεί. Λεφτά εισέρευσαν χάρη στην Ε.Ε. στη νέα Γερμανία αλλά πήγαν, με πλήρως συστηματικό και παραγωγικό τρόπο, στην ανοικοδόμηση του πρώην ανατολικού της τμήματος. Έχει σημασία πως η Φινλανδία, μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, σκέφτηκε αν πρέπει να διεκδικήσει τα μικρά εδάφη της Ανατολικής Καρέλια (Karjala) που βρίσκονταν υπό σοβιετική κατοχή από τον Β’ Π.Π. Τελικά δεν τα διεκδίκησαν διότι το κόστος ανοικοδόμησης θα ήταν τεράστιο. Ε, η Γερμανία ανοικοδόμησε σε είκοσι χρόνια το μισό της κράτος. Αυτό δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής των Γερμανών ψηφοφόρων.

Τρίτον, λόγω πολιτισμικής ιδιομορφίας, πολιτικής κουλτούρας ή θρησκευτικών καταβολών, οι Γερμανοί δείχνουν μια πουριτανική στάση στον καταναλωτισμό. Δεν είναι αυτό που λέμε ‘μυαλωμένη’ - είναι πουριτανική. Φυσικά αυτό είναι θετικό για το κράτος τους, δημιουργεί πλεονάσματα, δεν υπάρχουν υπερβολικά αιτήματα (το αντίθετο απ' ό,τι συμβαίνει εδώ) αλλά από την άλλη μεριά πρέπει να γίνει κατανοητό πως κρίνουν την υπόλοιπη Ευρώπη (δεν εννοώ εμάς) μέσα από τη μεγεθυμένη οπτική του συγκεκριμένου πουριτανισμού τους. Επειδή οι ίδιοι επιδεικνύουν μια αξιοθαύμαστη ανοχή στα κελεύσματα του καταναλωτισμού, δεν σημαίνει πως όλοι οι υπόλοιποι λαοί είναι σπάταλοι ούτε πως θα πρέπει να κάνουν το ίδιο μ’ αυτούς. Εάν πρόκειται να υπάρξει ποτέ ενωμένη Ευρώπη, ο καθένας έχει να μάθει κάτι από τον άλλο. Το δικό μας το μάθημα, που βρισκόμαστε στο άλλο άκρο, ελπίζω να το έχουμε πάρει - αλλά δεν σημαίνει πως κανένας άλλος, ούτε ο πιο ισχυρός, δεν έχει ανάγκη να μάθει κάτι.

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, αφορά μια ανοιχτή συζήτηση που θυμήθηκα πολλές φορές τις τελευταίες ημέρες. Σ’ αυτήν συμμετείχαν (αν το πιστεύετε!) οι Μιτεράν, Μπους πρεσβύτερος, Θάτσερ, Γκορμπατσόφ και Μαλρόνι (πρώην πρωθυπουργός του Καναδά). Παρεμπιπτόντως, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρω κάτι στο διαδίκτυο, λες και ανοιχτές συζητήσεις μεταξύ πρωταγωνιστών της ιστορίας γίνονται κάθε μέρα! (τελικά, εδώ).

Σ' αυτήν τη συζήτηση λοιπόν, η Θάτσερ είπε, ξαναείπε, ξαναείπε και μετά επανέλαβε πως ήταν αντίθετη στην επανένωση της Γερμανίας διότι «οι Γερμανοί έχουν την τάση να κυριαρχούν». Κι αναρωτήθηκε απελπισμένη (η Γερμανία είχε ήδη επανενωθεί) αν το είπε ήδη ξεκάθαρα ή θα έπρεπε να το επαναλάβει. Λίγο πριν, ο Μιτεράν είχε πει πως αγαπά πολύ τη Γερμανία, τόσο που θα ήθελε να υπάρχουν δύο κι όχι μόνο μια. Και στις δύο περιπτώσεις βλέπουμε μια ανησυχία για το μέγεθος της Γερμανίας και τον κίνδυνο να θελήσει να κυριαρχήσει στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, που μας κάνει ν' αναρωτηθούμε πόσο δίκιο είχαν οι περασμένοι (και τόσο σημαντικοί) ηγέτες. Η τάση κυριαρχίας της Γερμανίας ενάντια στην Ε.Ε. παραήταν ορατή στο πρόσφατο διάστημα. Όταν βλέπει κάποιος την κατεξοχήν αντιευρωπαΐστρια Θάτσερ να ανησυχεί πως η Γερμανία θα θέσει τέλος στην ενωμένη Ευρώπη, κάνει δεύτερες σκέψεις για το εάν τελικά το Ηνωμένο Βασίλειο αποτελεί τον Δούρειο Ίππο της Ευρώπης ή κάποιο άλλο κράτος. Θα μπορούσε ν' αποδειχτεί το σημαντικότερο μέλος της; Κι όμως, το τελευταίο διάστημα αυτό ακριβώς έδειξε...

Τέλος, οι Γερμανοί θα έπρεπε φυσικά να έχουν αυξημένα αντανακλαστικά απέναντι σε ρατσιστικά στερεότυπα εναντίον λαών. Έχουν βλάψει ανεπανόρθωτα τον κόσμο μ' αυτά κι έχουν καταστραφεί κι οι ίδιοι - θα περίμενε κανείς να μην έχει ξεχαστεί αυτή η παράμετρος. Γι αυτόν το λόγο το ατόπημα της Μέρκελ είναι ακόμα μεγαλύτερο, γι αυτό είπα πως το ασυγχώρητο λάθος της ήταν η ριζοσπαστικοποίηση του Γερμανικού λαού. Εδώ πιθανόν παίζει ρόλο και τ' ότι ο καιρός περνάει: πλέον, οι περισσότεροι Γερανοί, πολιτικοί και ψηφοφόροι, δεν ζούσαν τον Β Π.Π. Αλλά θα περίμενε περισσότερα κάποιος από μια ηγέτη τόσο μεγάλου κράτους. Εκτός κι αν - με βάση τ' ανωτέρω το πιστεύω ακράδαντα - πρόκειται όντως για 'ελάσσονα προσωπικότητα'. Ας ελπίσουμε να ήταν απλώς μια παρένθεση. Η Ε.Ε. δεν αντέχει σε καμιά περίπτωση μια αντιευρωπαϊκή Γερμανία.

Digital Stilus

Βρίσκομαι στη θέση να ξαναγράψω στο blog χάρη σ’ ένα notebook. Βάζοντας στη σειρά τις ψηφιακές συσκευές μου σαν τους αδελφούς Ντάλτον, θυμήθηκα μια φωτογραφία του Ν. Δήμου από το πάλαι ποτέ blog του – και την αναπαρήγαγα. Διακρίνεται ένα συμβατικό στυλό σαν μέτρο σύγκρισης. Σ’ αντίθεση με τους Ντάλτον, εδώ ο πιο έξυπνος είναι ο μεγαλύτερος – κι ο μικρότερος ο πιο περιορισμένος.

Αλλά δεν γράφω για σύγκριση με τους ήρωες του Morris. Ούτε φτιάχνω μια ψηφιακή μπαμπούσκα.

Η ψηφιακή μου οικογένεια, έτσι παρατεταγμένη μου φάνηκε σαν ορχήστρα, σαν όργανα με διαφορετική ταυτότητα κι αποστολή.

Το desktop, που απουσιάζει από τη φωτογραφία θα ήταν βέβαια τα βαριά, πομπώδη, ηχηρά χάλκινα: τρομπόνι, τούμπα, τρομπέτα. Κάνουν τη βαριά δουλειά, τις εκρήξεις, το φορτίσιμο. Το laptop θα ήταν τ’ αμέσως μικρότερα και γλυκύτερα όμποε, κλαρίνο, φαγκότο. Παίζουν μελωδικά, συντροφικά, βγάζουν την σωστή νότα εκεί που τη θέλεις όταν τη θέλεις. Η τελευταία προσθήκη στις ηλεκτρονικές μας μπάντες, το notebook θα ήταν το φλάουτο, το άλτο, το κλαρινέτο. Η κορυφογραμμή των οργάνων, γεμίζουν τα κενά της μελωδίας, συμπληρώνουν και συνοδεύουν, περισσότερο με χαριτωμένες τρίλιες, τη βασική δομή,

Και τέλος το smartphone. Δεν είναι καν όργανο - θα το παρομοίαζα, αισθητικά και σχηματικά, με φυσαρμόνικα. Μπορεί να παίζει ένα σκοπό αλλά δεν έχει θέση σε ορχήστρα. Περιφερειακό - αν όχι περιθωριακό - το κύριο πλεονέκτημά του είναι ότι χωράει στην τσέπη. Θυμάμαι ότι φυσαρμόνικα έπαιζαν οι φυλακισμένοι κι οι πολεμιστές - ένα όργανο για τις δύσκολες καταστάσεις και για κάποιον που είναι καιρό μακριά από το σπίτι. Τους πολεμιστές της καθημερινότητας. Θα μου πείτε, αν πράγματι ξέρει κανείς φυσαρμόνικα… θυμηθείτε κάποιες μπάντες τζαζ και κάντρυ. Αλλά, ξέρετε πολλούς που γνωρίζουν πράγματι το smartphone; Βλέπουν τα mail και μπαίνουν στο internet με πιο’φλασάτο’ τρόπο. Πράγματα που κάνει κι ο τελευταίος της παρέας (δεν τόλμησα να το βάλω στην φωτογραφία), το απλό κινητό. Αν το smartphone είναι η φυσαρμόνικα, το κινητό είναι το απλό σφύριγμα , τα παλαμάκια, το χτύπημα των ποδιών στο πάτωμα και το κροτάλισμα των δαχτύλων.

Να το πάω λίγο παραπέρα: μου έρχεται στο μυαλό ο Ουμπέρτο Έκο που σ’ ένα άρθρο του έγραφε πως αναλόγως του τι έχει σκοπό να γράψει επιλέγει το ανάλογο μέσο (μια ευθεία παραλλαγή του ‘το μέσο είναι το μήνυμα’). Λέει: «Έχω γράψει ερωτικές επιστολές στη γραφομηχανή, αν όμως πρέπει να κάνω τους λογαριασμούς για τα ψώνια, μπορώ να το κάνω μόνο με την πένα.» Ομολογώ ότι έχω κάνει λογαριασμούς για ψώνια σε excel (η αυτόματη πρόσθεση των τεμπέληδων) ενώ, φυσικά, σχεδόν οτιδήποτε γράφω πλέον είναι σε πληκτρολόγιο (εννοείται: και ερωτικά γράμματα). Στο πανεπιστήμιο, ήδη 10 χρόνια πριν, όταν έδειχνες πως έχεις γράψιμο δεν έκανες την κίνηση σαν να ζητάς λογαριασμό, έκανες τον πιανίστα. Έτσι γράφουμε πλέον. Ποιο είναι το σημαντικό; Όπως κάποτε το στιλ καθοριζόταν από το μέσο (κι ετυμολογικά: από το λατινικό stile, που ήταν το αιχμηρό αντικείμενο που σκάλιζαν προήλθε η διεθνής λέξη ‘στιλ’), έτσι στην ψηφιακή εποχή, το μέγεθος και η προσβασιμότητα της συσκευής αναλογούν σε διαφορετικές καταστάσεις κι ενέργειες. Σε διαφορετικά στιλ και γραψίματα.

Δεν θ’ ανοίξεις το desktop για να γράψεις ‘σ’ αγαπώ’ ή ‘το φαγητό είναι στο ψυγείο‘, θα τα στείλεις σαν μήνυμα με το κινητό σου. Θα συνομιλήσεις σε μια στιγμή ανάπαυλας με το notebook, θα κάνεις τον ετήσιο προϋπολογισμό για το γραφείο στο desktop. Δεν είναι μόνο θέμα δυνατοτήτων αλλά και προδιάθεσης. Είναι αυτό το παράξενο στιλ που σ’ εμπνέει το μέσο που επιλέγεις και ταιριάζει με το μήνυμα που θέλεις να στείλεις - και το αντίθετο. Κι έτσι, έχουμε μια ολοκληρωμένη ορχήστρα μ’ έργο τη ζωή μας και διαλέγουμε όργανα για την ενορχήστρωση της στιγμής: από την εργασία στο desktop μέχρι τις σύντομες δουλειές και τις φωτογραφίες στο laptop, την αλληλογραφία και τις συνομιλίες στο notebook, τα ρασβασάκια στο κινητό. Μαέστροι κι εκτελεστές ταυτόχρονα.

Και τέλος, κάποιες φορές η προσβασιμότητα σ’ ένα τέτοιο εργαλείο σε βγάζει από αδιέξοδο. Πριν βγουν τα notebook είχα βρει καταφύγιο στο smartphone. Το πως, εδώ.

Και σήμερα το notebook με ξανάφερε στο blog. Με την ευκαιρία, με γεια μου…

ΥΓ. Μετά που δημοσίευσα το post, κατάλαβα πως το Toshiba Satellite στη φωτογραφία του Ν. Δήμου είναι αυτό που αγόρασα από αγγελία του, μ' αυτό έγραψα το παρόν post και φαίνεται στις δικές μου φωτογραφίες. Δεν είναι μικρός ο κόσμος; :)
______________
Το σκίτσο της ορχήστρας από εδώ
Το άρθρο του Ουμπέρτο Έκο: 'Το Στυλ και το Στυλό' από το "Σημειώματα Σημειολογίας κα." (Μαλλιάρης Παιδεία)