Interludio

Διαχωρίζω τους φωτογράφους σ’ αυτούς που επιλέγουν γωνία λήψης και σ’ αυτούς που στήνουν τη φωτογραφία τους. Ανήκω στους πρώτους. Κοιτάζω τι είναι διαθέσιμο και επιλέγω την καλύτερη γωνία. Κάποιοι άλλοι, όμως, σκηνοθετούν τα θέματά τους. Δεν κοιτάζουν τι είναι γύρω αλλά τι μπορούν να φτιάξουν από αυτά. Αυτό είναι πιο δύσκολο – κι αυτό θεωρώ πραγματική ‘φωτογραφία’. Και συχνά, μπορούν να σκηνοθετούν άνετα και πρόσωπα. Ελάχιστους έχω δει να το πετυχαίνουν. Ο πρώτος είναι ένας Γερμανός που ζει στη Θεσσαλονίκη.

Δεν θα πω τ’ όνομά του επειδή έχουμε επαγγελματική σχέση και θα ήθελα, όσο είναι δυνατόν να διατηρήσω τη δική μου ανωνυμία (αν και, μ’ ένα post με θέμα τον χορό, αυτή έχει χαθεί σε μερικούς, ευτυχώς, άσχετους κύκλους). Ο δεύτερος είναι ένας φίλος μου – που έτυχε να είναι κι ο διπλανός μου στο Λύκειο. Οι φωτογραφίες του είναι εκπληκτικές – περάστε να τις δείτε στη σελίδα του στο Flickr.

Αυτός μου θύμισε και τη δική μου σελίδα στο Flickr, που χρησιμοποιούσα για το blog με θέμα την Αλβανία. Αποφάσισα να ενεργοποιήσω κι εγώ το λογαριασμό μου σε 'Pro'.

Ενώ ανέβαζα φωτογραφίες, ένιωσα πως ίσως συνήθισα από εδώ, ίσως γενικά σέβομαι περισσότερο το κείμενο - πάντως κάποιες μου φαίνονταν γυμνές χωρίς κείμενο από κάτω.

Σαν απόηχος, μου ήρθε στο μυαλό ένα άλλο χόμπι μου, απομεινάρι από τις βόλτες μου σε βόρεια δάση, να μαζεύω κλαδιά σε παράξενα σχήματα. Μια κοπέλα μου, μου έλεγε πως όταν μου αρέσει κάτι προσπαθώ να το εντάξω χρηστικά μέσα στο σπίτι μου. Δεν το θεωρώ απλώς ένα όμορφο αντικείμενο.

Πολλές φορές περιμένω χρόνια ολόκληρα μέχρι να βρω ένα κομμάτι που ταιριάζει μ’ ένα άλλο. Συνταιριασμένο ή μόνο του, τ' όμορφο αντικείμενο αποκτά συγκεκριμένο νόημα, έχει μια (και αυτονόητη) χρήση. Θυμήθηκα όλα αυτά γιατί και το κείμενο στη φωτογραφία μοιάζει μ' ένα παρόμοιο 'εγχειρίδιο οπτικής'. Η φωτογραφία ορίζεται, δεν ‘υπάρχει για να υπάρχει’. Αποκτά, σχεδόν αυθαίρετα, κάποια χρηστική αξία.

Σέβομαι την ελευθερία στον θεατή που δίνει μια σιωπηρή εικόνα, καθώς στέκει μόνη της. Το Flickr μου το θύμισε. Και στο τέλος-τέλος, όλα αυτά να είναι σημάδια της επιθυμίας μου να ελέγχω απόλυτα ό,τι κάνω. Χαμογελάω γιατί προσπαθώ να το ελέγξω κι αυτό. Πραγματικά έχει τη χάρη της η απώλεια ελέγχου: το τυχαίο, το χαλαρό, το όσα πάνε κι όσα έρθουν. Και καθώς πήγα να βάλω σε εισαγωγικά τη φράση ‘όσα πάνε κι όσα έρθουν’, θυμήθηκα έναν άλλο παλιό φίλο, ποιητή:

Όταν θέλω να πω κάτι ινκόγκνιτο
το βάζω έξω από εισαγωγικά
χωρίς αυτούς τους ασφαλίτες της ακρίβειας
(σκέφτομαι σαν να ήμουν λέξη)
θα μπορούσα ν’ ανήκω οπουδήποτε
θα παίζω με τις δίπλα λέξεις
και θα περνάνε χαλαρά τα βλέμματα πάνω μου