Δύο Γερμανικά νούμερα

Nούμερο ένα
Τελικά υπάρχουν πόλεις χωρίς φωτογένεια; Μέρες που το μάτι δεν ‘τραβάει’; Συνθήκες που χωρίς να είναι κλασικά απαγορευτικές (π.χ. σκληρό φως, συννεφιά), σαμποτάρουν τη φωτογράφηση; Και, τέλος, κάμερα που δεν εμπνέει; Εάν υπάρχει κάποια αλήθεια σε καθένα από αυτά, μου έτυχαν όλα μαζί.

Χάρηκα όταν έτυχε να πάω, σε διάστημα ενός μήνα, δεύτερη φορά στη Γερμανία. Αυτή τη φορά με τεράστια παρέα και σχεδόν καθαρά ψυχαγωγικά. Είχα μόλις αγοράσει και καινούρια φωτογραφική μηχανή κι ανυπομονούσα να τη δοκιμάσω σε ‘πραγματικές συνθήκες’.

Σ’ ένα μουσείο ανακάλυψα ότι η νέα μηχανή φορτίζει το σώμα με ηλεκτρισμό: όποτε ακουμπούσα σε μεταλλική επιφάνεια δεχόμουν εκκένωση. «Μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος» σκέφτηκα. Ήμουν ενθουσιασμένος με το μοντέλο απ’ ότι είχα διαβάσει. Και πρόσεχα που ακουμπούσα.

Όταν όμως είδα τις φωτογραφίες σοκαρίστηκα. Στο laptop η οθόνη τις κολάκευε. Απέραντο γκρι – μα ο ουρανός ήταν καταγάλανος! Θολές εστιάσεις - μα ήταν τελευταίο μοντέλο και τα θέματα κοντά μου και τεράστια! Θαμπά χρώματα – μα υπήρχε φως! Στραβά κάδρα – μα δεν έβλεπα;

Τελικά υπήρξε μόνο πόνος – κυριολεκτικός και συναισθηματικός. Από κάλλη μηδέν. Με το ζόρι βρήκα τέσσερις-πέντε υποφερτές. Παραδέχομαι, η πόλη δεν με ενέπνευσε. Τα θέματα που με εξίταραν ήταν κάποια αγάλματα που έβγαιναν κάθετα από ένα κτίριο θυμίζοντας καταραμένες εικόνες της Αποκάλυψης. Σαν να ξέφευγαν από την Κόλαση ουρλιάζοντας πριν τις τραβήξει ο διάβολος πίσω. Σ’ εκείνο το μέρος κάθισα με την ησυχία μου. Το άλλο ήταν μπυραρία του 18ου αιώνα, που είχε μια αυτοκρατορική θέση στο εσωτερικό της αίθριο για τον ακορντεονίστα. Εκεί το προσωπικό με κοιτούσε παράξενα. Τα υπόλοιπα θέματα φαίνονται στην οθόνη ένα μάτσο χάλια – για να το πω ευγενικά.


Ο φωτογράφος από τον οποίο αγόρασα τη μηχανή, μου είπε ότι φταίει το τεράστιο ζουμ (18Χ) για τα προβλήματα εστίασης και τα θαμπά χρώματα. Μετά προσφέρθηκε να την αγοράσει στο μισό της αξίας της (δύο εβδομάδων μηχανή!). Ρώτησα πόσο θα κόστιζε μεταχειρισμένο το μοντέλο της παλιάς μου μηχανής: 20 ευρώ λιγότερα απ’ ότι έκανε πριν πέντε χρόνια καινούριο! Δεν με ξανάκουσε και δεν θα με ξανακούσει.

Έγραψα mail στην αντιπροσωπεία, λέγοντας ότι το νέο μοντέλο δεν έπρεπε να κυκλοφορήσει. Ούτε ο φωτογράφος μπορεί να εστιάζει συνεχώς χειροκίνητα, ούτε τα χρώματα να βγαίνουν τόσο θαμπά. Τεχνικούς έχουν, ας έβρισκαν λύση. Δεν προέβαλα αξιώσεις (πάρτε την πίσω, δώστε μου τα λεφτά). Προς τιμήν τους, μου τηλεφώνησαν αμέσως και ζήτησαν να τους στείλω τη μηχανή. Εγώ είχα βάλει ήδη αγγελία να την πουλήσω. Θα τους τη στείλω αύριο.

Νούμερο δύο
Άσχετα από το αν μια πόλη έχει φωτογένεια, μπορεί να σε κατακτήσει αισθητικά (εδώ σκέφτομαι ότι η ζωή, η καθημερινότητα, η ποιότητα ζωής εκπέμπουν σε άλλες συχνότητες από τις φωτογραφικές – που στο κάτω-κάτω, μπορούν να κάνουν το άσχημο όμορφο). Η ποιότητα ζωής λοιπόν δύσκολα αποτυπώνεται. Ένα απέραντο πράσινο – και λοιπόν; Ζήσε όμως μέσα του... Μείνε σε μια τεράστια πόλη με τρία πάρκα μόνο στο κέντρο της. Καθένα από αυτά, να εκτείνεται σε απόσταση χιλιομέτρων προς κάθε κατεύθυνση. Κοίτα περιπατητές, γονείς με καροτσάκια, ζευγαράκια, ηλικιωμένους με πατερίτσες να απολαμβάνουν τη βόλτα τους. Παρεμπιπτόντως, πουθενά αλλού δεν είδα τόσα ηλικιωμένα ζευγάρια να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται στο δρόμο. Ένα τέταρτο πάρκο, που ένας μόνο κήπος του έχει μήκος ενάμισι χιλιόμετρο (και τριγύρω δάσος) βρίσκεται σε απόσταση δέκα λεπτών από το κέντρο. Εκεί και ενάντια στα στερεότυπα, οι Γερμανοί με κοιτούσαν παράξενα που με ένοιαζε τι ώρα είναι (δεν φοράω ποτέ ρολόι και δεν ήθελα ν’ αργήσω σ’ ένα ραντεβού). Τελικά άρχισα να ρωτάω αυτούς που έκαναν τζόγκιγκ (ο μετρητής παλμών και αποστάσεων έχει και ρολόι).


Γύρισα στην Ελλάδα για να μάθω ότι κάηκε η Πάρνηθα. Την επόμενη, στις ειδήσεις, είδα την κομματική κόντρα για την πυρκαγιά. Προχθές η ΝΔ υπονόμευε τη διαδήλωση για την αναδάσωση και ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ την καπηλεύονταν (ο Γιωργάκης το ίδιο πρωί έκανε επίσκεψη στις καμένες περιοχές). Κανένας δεν μπορούσε, ούτε να υπονομεύσει ανοιχτά τη διαδήλωση ούτε να την καπηλευτεί – θα τους έπαιρναν με τα γιαούρτια. Αλλά δείχνει τις προτεραιότητες των κομμάτων. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει καμιά Πάρνηθα – πρώτα έρχεται το θεαθήναι.

Τέλος... νούμερο δύο και μισό: κουζίνα έθνικ. Στη Γερμανία τρως ‘πρόχειρα’ (τα wurst, λουκάνικα και σαλάμια, είναι για μας πρόχειρο φαγητό). Σχεδόν έχω την αίσθηση ότι εκεί οι μαμάδες μαλώνουν τα παιδιά τους εάν τρώνε μαγειρευτά και όχι σάντουιτς. Βέβαια, αυτό δεν ισχύει. Φάγαμε τυπική κουζίνα, εντελώς έξω από τα δικά μας κριτήρια – αλλά πολύ ενδιαφέρουσα και εξίσου βαριά. Πέρα από wurst, στη Γερμανία ποτέ δεν χάνω την ευκαιρία και για ένα τούρκικο κεμπάπ (που ποτέ δεν είναι τόσο καλό όσο της Φινλανδίας) ή ένα τσίλι κον κάρνε σε πλαστικό πιατάκι σε γειτονιά μεταναστών.

Το μαύρο σπυρωτό ψωμί που έφερα τελείωσε, τα wurst λιγοστεύουν (με κάποια προσπάθεια είναι αλήθεια, δύσκολα τρως κρέας με τόση ζέστη). Και το post τελείωσε – ενώ πίνω μπύρα μαγιάς, για την περίσταση.