Κέρινα ομοιώματα της Madame Tussauds

Μέρες εκλογών και λέω ν’ αλλάξω θέμα, παραμένοντας στο ίδιο. Όταν η πολιτική εμπνέει την τέχνη: οι τρεις πιο διάσημοι Έλληνες πολιτικοί του 20ου αιώνα, Ελευθέριος Βενιζέλος, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, σε κέρινα ομοιώματα από το Μουσείο της Madame Tussauds, όπως παρουσιάζονται στην 72η ΔΕΘ.

Είναι πράγματι εντυπωσιακά. Ιδίως στο ομοίωμα του Καραμανλή υπάρχει ένα σημείο απ’ όπου το βλέμμα του διασταυρώνεται με το δικό σου – όταν το βρήκα πάγωσα. Νόμιζα ότι θα μου μιλήσει! Ο Ανδρέας είναι πιο εσωστρεφής, δεν σε κοιτάει στα μάτια, ενώ η πιο αληθοφανής γωνία είναι αυτή που βλέπετε. Ο Βενιζέλος είναι γνωστός μόνο από ιστορικές φωτογραφίες και μου έκανε λιγότερο εντύπωση – πάντως, σαν Κρητικός (κι εάν το ομοίωμα είναι όντως αληθοφανές) είναι ο πιο μαυριδερός απ’ όλους.

Σκεφτόμουν τη θέση του Γιώργου Παπανδρέου στην πρόσφατη επίσκεψη στη ΔΕΘ. Δεν γνωρίζω εάν πέρασε από το συγκεκριμένο περίπτερο, αλλά θα πρέπει να ήταν πολύ σκληρό. Σκεφτείτε τον εαυτό σας στη θέση του, να βλέπει το νεκρό πατέρα του ξαφνικά σχεδόν ζωντανό μπροστά του! Για τον Κώστα Καραμανλή, καθώς πρόκειται για ομοίωμα του θείου του, υποθέτω το σοκ θα ήτανε μικρότερο - άλλο θείος και άλλο πατέρας.

Οι πολιτικοί μπορεί να μη μας αντιμετωπίζουν σαν ανθρώπους. Σκεπτόμενοι την ανθρώπινη πλευρά τους, τους κολακεύουμε, τους κάνουμε μια τιμή που δεν κάνουν αυτοί σ’ εμάς. Ναι - νιώθω και σαν ν’ ανέβηκα ένα σκαλοπάτι ψηλότερα απ’ αυτούς.

Και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ εάν αυτού του είδους η αντίδραση υπήρχε στο μυαλό της η Madame Tussauds, όταν σκέφτηκε να δημιουργήσει πανομοιότυπα ομοιώματα διάσημων ανθρώπων σε φυσικές διαστάσεις. Να μπορείς να τους παρατηρείς, να σκύβεις και να ψάχνεις τη ματιά τους, να βρίσκονται μπροστά σου στο ίδιο μπόι μόνοι τους, χωρίς μπράβους, παρατρεχάμενους, οπαδούς.