Η Siemens και ο φόβος ότι θα μείνουμε χωρίς βαρβάρους

Εκατό εκατομμύρια είναι το ποσό που η Siemens ομολόγησε ότι έδωσε σαν μίζες κι εμείς εδώ και τρεις εβδομάδες συζητάμε για το μισό εκατομμύριο ευρώ του Τσουκάτου και το αν ο Λιάπης ταξίδεψε με τον Χριστοφοράκο. Είναι αυτό ανεξάρτητη δημοσιογραφία; Η Τέταρτη Εξουσία που πρέπει να λειτουργεί σαν ‘μαντρόσκυλο της δημοκρατίας’, φαίνεται να υπερασπίζεται το πολιτικό σύστημα.

Κανένα σύστημα βέβαια δεν υπάρχει ‘εκεί έξω’, πρόκειται αποκλειστικά για δικό μας δημιούργημα. Ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης στην υπόθεση Siemens και η υπεράσπιση του συστήματος από τα ΜΜΕ, γεννούν δύο ερωτήματα:

Πρώτον, μήπως δεν αντέχει ο τόπος την αλήθεια; Ο φόβος της αστάθειας είναι υπαρκτός (απαξίωση της δημοκρατίας, αδύναμες κυβερνήσεις, απανωτές εκλογές). Είναι πολύ σοβαρό θέμα. Δεύτερον, θέλουμε πράγματι, σαν πολίτες να μάθουμε την αλήθεια; Μήπως δηλαδή προτιμούμε να προστατευτεί το υπάρχων σύστημα (δηλ. το δημιούργημά μας, οι συνήθειές της καρδιάς μας) και τα ΜΜΕ μας προσφέρουν διέξοδο; Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Siemens μας αφαιρεί ένα σοβαρό άλλοθι, η διαλεύκανση της μοιάζει με Δένδρο της Γνώσης για τη ψήφο και την πολιτική συμπεριφορά μας.

Θεωρώ ως χειρότερο παράδειγμα Έλληνα πολιτικού τον Ψωμιάδη: είναι καραγκιόζης, ηλίθιος, λαϊκιστής, φασίστας. Παρόλα αυτά, θυμώνω πλέον όταν τον κατηγορούν ή τον χλευάζουν. Ζούμε σε μια δημοκρατία, που σημαίνει ότι κι ο μεγαλύτερος καραγκιόζης μπορεί να βάλει υποψηφιότητα. Όταν όμως βγαίνει παμψηφεί; Φταίει ο ίδιος ή αυτοί που τον ψήφισαν; Ζώντας στη Θεσσαλονίκη μέμφομαι την κοινωνία που ζω – και το λέω με πόνο αλλά και παρρησία.

Ανάλογη ευθύνη ισχύει για οποιονδήποτε πολιτικό ή κόμμα ψηφίζουμε – κι εάν αποδειχτεί πως πήραν μίζες, δεν υπάρχει πλέον πρόσχημα, δικαιολογία ή άλλοθι. Ούτε καν αυτό του καραγκιόζη.

Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως δεν αντέχουμε να μάθουμε την αλήθεια και προτιμούμε το παραμυθάκι μας και τη συνήθεια να βρίζουμε τους πολιτικούς και τα κόμματα, χωρίς όμως τον φόβο ότι θα καταρρεύσουν. Ζητούμε να συνεχιστούν τα προσχήματα και τα ΜΜΕ μας βοηθούν (κι εμείς τα παρακολουθούμε). Χωρίς άλλοθι θ’ αναγκαστούμε να παραδεχτούμε πως πρέπει να μεγαλώσουμε, ν’ αφήσουμε πίσω συμπεριφορές που ξέρουμε και μας ξέρουν.

Πάει να πει... ίσως φοβόμαστε τι θ' απογίνουμε χωρίς βαρβάρους.