Άνδρα μοι ένεπε μούσα, πολύτροπον, ως μάλα πόλλα πλάχθη επί γυναικός ιερόν πτολίεθρον έπεσεν.Αμήν. Να πέσει το ‘της γυναικός ιερόν πτολίεθρον’. Και πολύτροποι γινόμαστε και ‘γνωρίζουμε πολλών τους τρόπους και τη στάση’ και πλήθος συμφορές τραβάμε.
Όμως... Αλός, σύμβολο της γυναίκας, με ένα λάμδα και φαλλός, σύμβολο του άντρα, με δύο. Ίδια αλμυρή η γεύση τους. Και λέει ο Ελύτης για το Αιώνιο θήλυ: ‘Έχει την ίδια σημασία που είχε κάποτε το λάμδα της Ιλιάδας’.
Μήπως αυτό το ‘λάμδα’ της Ιλιάδος αναφέρεται στη διασημότερη φράση του έπους; Παρά θιν αλός. Μήπως αναφέρεται στο πρωταρχικό και μοναχικό λάμδα που σε κάποιο σημείο έγινε διπλό; Αν είναι έτσι, η ιστορία ότι προέκυψε η Εύα από τον Αδάμ (η μόνη φορά που ο άντρας φέρεται να γεννοβολά) βγαίνει λάθος και ισχύει η αντίθετη εκδοχή. Το αρχικό ‘φ’ στο ‘φαλλός’ μοιάζει με ανάμνηση κάποιας θεϊκής γυναικείας πνοής, που σκύβει και για πρώτη φορά χαρίζει ηδονή φυσώντας (η εξήγηση του ανέκαθεν οξύμωρου αγγλικού ‘blow’). Αλλά το σημαντικότερο είναι η αυτοθυσία: στη γυναίκα - ή στη θάλασσα - έχουμε μια οικειοθελή λήξη της ζωικής μονοκαθεδρίας, με μόνο αντάλλαγμα να συνεχιστεί η ζωή. Και άμα τη δημιουργία του φαλλού, το ‘ιερόν πτολίεθρον’ αποτελεί αντικείμενο ανδρικής διαμάχης: κάποτε συμβολικά, κάποτε κυριολεκτικά, ‘πέφτει’. Δεν είναι αυτός ο υπέρτατος ορισμός μιας Δημιουργού; Δεν είναι ...το Αιώνιο Θήλυ;
Έχω κατακλυσθεί από ποίηση και θέλω να πάω σε ακόμα πιο υψηλές σκέψεις. Ένας φαλλός στην παραλία, σήμερα παραπέμπει σε γυμνιστή. Εγώ δεν είμαι. Όχι γιατί ο ήλιος θα μου κάψει το κατάλευκο δέρμα, αλλά γιατί μέσα στη θάλασσα νιώθω το φόβο του ευνουχισμού. Παράξενο: μέσα στο νερό, μάνα της ίδιας της ζωής, εγώ φοβάμαι ότι κάποιο τέρας θα μου φάει την οικογένεια.‘Και τα ψαράκια να φιλούν τις μύτες των ποδιών μας’ λέει σε άλλο σημείο ο Ελύτης. Σας έτυχε ποτέ; Σας πληροφορώ ότι δεν φιλούν καθόλου τις μύτες των ποδιών: δαγκώνουν τα δάχτυλα! Και τσούζει!
Σκεφτείτε λοιπόν (δεν χρειάζεται να είναι τέρας) ένα ψαράκι να δαγκώσει την άκρη του Yannis_H_Poulopoulos.
Ouch! Νέο ρεπερτόριο: ‘Απόψε κλαίει, απόψε κλαίει ο ουρανός...’, ‘Μη του μιλάτε του παιδιού’, ‘Όσα δεν βάνει ο λογισμός’ και άλλα πολλά. Μακριά από εδώ.
Στο σπίτι περπατώ γυμνός και δεν έχω πρόβλημα – ίσα-ίσα, μ’ αρέσει. Αλλά στη θάλασσα, να νιώθω πέρα-δώθε λόγω άνωσης τα ομηρικά μου Λάμδα, φοβάμαι. Ίσως να το παίρνω εγωιστικά: δεν έχω ανάγκη καμιά άνωση – τα σηκώνω μόνος μου και με σαλλλονικιώτικη προφορά άμα λλάχει! Ίσως πάλι να είμαι γέρος που δεν τον νοιάζει να λιάζει ακαμάτης τ’ αχαμνά του. Τη θάλασσα φοβάται.
Τάχα άδικα την είπανε λεβεντοπνίχτρα; Ξέρω εγώ τι εννοούσανε;
Και μια και ξεκίνησα με ιστορία, κάποια στιγμή θα ήθελα να το κάνω βικτωριανά και μου πούνε με προφορά του 18ου αιώνα: «Συγχωρέστε τα χείλη μου, που βρίσκουν την ευτυχία στα πιο παράξενα μέρη...»
Καταληκτικά: Λάμδα του Ομήρου και ιερά του κόσμου πτολίεθρα - ενωθείτε!
Yannis_H_Poulopoulos
Οι φωτογραφίες είναι από εδώ, από κει και παραπέρα
