Ιουνίου 20, 2007

Παρά θιν φαλλός

Άνδρα μοι ένεπε μούσα, πολύτροπον, ως μάλα πόλλα πλάχθη επί γυναικός ιερόν πτολίεθρον έπεσεν.

Αμήν. Να πέσει το ‘της γυναικός ιερόν πτολίεθρον’. Και πολύτροποι γινόμαστε και ‘γνωρίζουμε πολλών τους τρόπους και τη στάση’ και πλήθος συμφορές τραβάμε.

Όμως... Αλός, σύμβολο της γυναίκας, με ένα λάμδα και φαλλός, σύμβολο του άντρα, με δύο. Ίδια αλμυρή η γεύση τους. Και λέει ο Ελύτης για το Αιώνιο θήλυ: ‘Έχει την ίδια σημασία που είχε κάποτε το λάμδα της Ιλιάδας’.

Μήπως αυτό το ‘λάμδα’ της Ιλιάδος αναφέρεται στη διασημότερη φράση του έπους; Παρά θιν αλός. Μήπως αναφέρεται στο πρωταρχικό και μοναχικό λάμδα που σε κάποιο σημείο έγινε διπλό; Αν είναι έτσι, η ιστορία ότι προέκυψε η Εύα από τον Αδάμ (η μόνη φορά που ο άντρας φέρεται να γεννοβολά) βγαίνει λάθος και ισχύει η αντίθετη εκδοχή. Το αρχικό ‘φ’ στο ‘φαλλός’ μοιάζει με ανάμνηση κάποιας θεϊκής γυναικείας πνοής, που σκύβει και για πρώτη φορά χαρίζει ηδονή φυσώντας (η εξήγηση του ανέκαθεν οξύμωρου αγγλικού ‘blow’). Αλλά το σημαντικότερο είναι η αυτοθυσία: στη γυναίκα - ή στη θάλασσα - έχουμε μια οικειοθελή λήξη της ζωικής μονοκαθεδρίας, με μόνο αντάλλαγμα να συνεχιστεί η ζωή. Και άμα τη δημιουργία του φαλλού, το ‘ιερόν πτολίεθρον’ αποτελεί αντικείμενο ανδρικής διαμάχης: κάποτε συμβολικά, κάποτε κυριολεκτικά, ‘πέφτει’. Δεν είναι αυτός ο υπέρτατος ορισμός μιας Δημιουργού; Δεν είναι ...το Αιώνιο Θήλυ;

Έχω κατακλυσθεί από ποίηση και θέλω να πάω σε ακόμα πιο υψηλές σκέψεις. Ένας φαλλός στην παραλία, σήμερα παραπέμπει σε γυμνιστή. Εγώ δεν είμαι. Όχι γιατί ο ήλιος θα μου κάψει το κατάλευκο δέρμα, αλλά γιατί μέσα στη θάλασσα νιώθω το φόβο του ευνουχισμού. Παράξενο: μέσα στο νερό, μάνα της ίδιας της ζωής, εγώ φοβάμαι ότι κάποιο τέρας θα μου φάει την οικογένεια.

‘Και τα ψαράκια να φιλούν τις μύτες των ποδιών μας’ λέει σε άλλο σημείο ο Ελύτης. Σας έτυχε ποτέ; Σας πληροφορώ ότι δεν φιλούν καθόλου τις μύτες των ποδιών: δαγκώνουν τα δάχτυλα! Και τσούζει!

Σκεφτείτε λοιπόν (δεν χρειάζεται να είναι τέρας) ένα ψαράκι να δαγκώσει την άκρη του Yannis_H_Poulopoulos.

Ouch! Νέο ρεπερτόριο: ‘Απόψε κλαίει, απόψε κλαίει ο ουρανός...’, ‘Μη του μιλάτε του παιδιού’, ‘Όσα δεν βάνει ο λογισμός’ και άλλα πολλά. Μακριά από εδώ.

Στο σπίτι περπατώ γυμνός και δεν έχω πρόβλημα – ίσα-ίσα, μ’ αρέσει. Αλλά στη θάλασσα, να νιώθω πέρα-δώθε λόγω άνωσης τα ομηρικά μου Λάμδα, φοβάμαι. Ίσως να το παίρνω εγωιστικά: δεν έχω ανάγκη καμιά άνωση – τα σηκώνω μόνος μου και με σαλλλονικιώτικη προφορά άμα λλάχει! Ίσως πάλι να είμαι γέρος που δεν τον νοιάζει να λιάζει ακαμάτης τ’ αχαμνά του. Τη θάλασσα φοβάται.

Τάχα άδικα την είπανε λεβεντοπνίχτρα; Ξέρω εγώ τι εννοούσανε;

Και μια και ξεκίνησα με ιστορία, κάποια στιγμή θα ήθελα να το κάνω βικτωριανά και μου πούνε με προφορά του 18ου αιώνα: «Συγχωρέστε τα χείλη μου, που βρίσκουν την ευτυχία στα πιο παράξενα μέρη...»

Καταληκτικά: Λάμδα του Ομήρου και ιερά του κόσμου πτολίεθρα - ενωθείτε!

Yannis_H_Poulopoulos

Οι φωτογραφίες είναι από εδώ, από κει και παραπέρα

Ιουνίου 10, 2007

Διαγωνισμός βρεγμένου τι-σερτ: τι ρομαντισμός!

Το άτομο απ’ όπου πήρα το video, αναφέρει ότι πρόκειται για αληθινό διαγωνισμό βρεγμένου τι-σερτ. Και δεν ήταν εύκολo: η δημιουργός είναι κάποια γυναίκα από την Ουκρανία, της ζήτησα να δημοσιεύσω το video στο blog μου με ρώτησε γιατί, της απάντησα, ρώτησε άλλα πράγματα, ανταπάντησα, τελικά μου έδωσε την άδεια.
Πάνε περίπου δύο μήνες – νομίζω θα εκπλαγεί και η ίδια όταν την ειδοποιήσω.

Διαγωνισμός βρεγμένου τι-σερτ λοιπόν... Τι σας έρχεται στο μυαλό; Ρόγες να διαφαίνονται, κορίτσια που δεν έχουν τις αναστολές των θεατών, καλές για ένα βράδυ. Ποιανού το όνειρο είναι να παντρευτεί κάποια διαγωνιζόμενη; Στο γάμο σκέφτεσαι και το αυριανό άπλωμα...

Αχ, αυτές οι εικόνες... Κατ’ αρχήν ασπρόμαυρες: η πατίνα του παλιού, του νοσταλγικού. Και ό,τι παλιό είναι και πιο αγνό. Πιο αδιάβρωτο. Πιο αυθεντικό. Και η μουσική; Ένα γαλλικό τραγούδι, αισθησιακό μεν (το γνωστό Emmanuelle) αλλά με κάνει να νιώθω ότι βλέπω παλιά ταινία. Από εκείνες τις ασπρόμαυρες, τις αφελείς – όπως τις ...‘ελληνικές ταινίες’. Και, ο λόγος που τις αγαπήσαμε, είναι ότι στο τέλος το ζευγάρι πάντα παντρευόταν. Είναι ο συντηρητικός μας εαυτός, αυτός που πιστεύει (έστω τηλεοπτικά) στη Σταχτοπούτα και στη Χιονάτη μαζί.

Στο video η γυναίκα κουνιέται προκλητικά – ο άντρας προσπαθεί να της πιάσει το στήθος, η γυναίκα ξεφεύγει. Κάτω από τη φωνή του ντιζέρ. Αμείλικτο το τραγούδι – ατελείωτο, όλο η ίδια φράση. Το ίδιο και η φωνή του. Σαν να λες ποιος θα το βάλει κάτω πρώτος. Και το κορίτσι... όλο ξεγλιστρά. Και όλο είναι εκεί, με το βρεγμένο τι-σερτ και τις ρόγες …τεντωμένες. Αλλά ασπρόμαυρη. Κι απλησίαστη.

Άγρια αγκαλιάσματα. Ή τουλάχιστον προσπάθειες. Τριγύρω, το καφέ – όλοι οι θαμώνες καθιστοί. Λες και βλέπεις τον έρωτα σε πρώτο πλάνο. Κάποιοι θεατές τους χαίρονται, κάποιοι δείχνουν πως δεν τους νοιάζει - οι πρωταγωνιστές είναι ολοκληρωτικά δοσμένοι στο χορό.

Η γυναίκα... να τον γουστάρει; Μου φαίνεται ολοφάνερο. Να παίζει μαζί του; Ναι, αλλά με τακτ, με κλάση. Μα είμαστε σε διαγωνισμό βρεγμένου τι-σερτ!

Αδιάφορο. Το χρώμα (καλύτερα: η απουσία χρώματος) και η μουσική, κυριαρχούν. Έχουμε μια ιστορία αγάπης. Συγνώμη, μια ιστορία έρωτα. Πάλι συγνώμη - μια ιστορία σεξ. Ωμού, ασπρόμαυρου, νοσταλγικού, αληθινού. Είναι από αυτές τις ιστορίες που νικάνε την ηθική. «Όταν πει ‘θα κοιμηθώ με αυτόν’ εννοεί ότι θα σκοτώσει ακόμα μια φορά την Ιστορία. Πρέπει να δεις τι ενθουσιασμός πιάνει τότε τα πουλιά.»

Το έγραψα, στην αρχή, από λάθος διαφορετικά: «Πρέπει να δεις τι αισθησιασμός πιάνει τότε τα πουλιά.» Χάρηκα για το λάθος μου.

Και τελικά, αναρωτιέμαι: ένα τόσο περιθωριακό και ‘φτηνό’ γεγονός, όπως ο διαγωνισμός βρεγμένου τι-σερτ, να δίνει τέτοιες σκέψεις. Αυτό μου έκανε εντύπωση. Από την αρχή. Και αυτό είπα στη δημιουργό από την Ουκρανία, όταν μου ζητούσε το λόγο που θέλω να δημοσιεύσω το video της.

Nipples transparently covered για τους χορευτές. Eyes wide shut για τους θαμώνες

Και να μην είναι οι πρωταγωνιστές τώρα ζευγάρι, και να μην πέρασαν εκείνη τη νύχτα μαζί: έχω μπροστά μου μια δυναμική αυτού του κόσμου. Προς τη δημιουργό και τους πρωταγωνιστές: να ‘ναι καλά!

Cheers!