Θεσσαλονίκη Ερώτων Πόλη
Είχα μεγαλώσει μαζί του, το θεωρούσα αυτονόητο και το έβλεπα μπροστά μου. Το μύριζα στον αέρα. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να το εξηγήσω. Και αντιλήφθηκα ότι χρειαζόταν να το εξηγήσω και στον εαυτό μου. Τι στην ευχή μπορεί να κάνει μια πόλη «ερωτική» - και τί κάνει ερωτική ειδικά τη Θεσσαλονίκη;Θυμήθηκα ένα κείμενο του Ιωάννου. «Δεν ξέρω πια τι γίνεται με την ομίχλη...» Ο συγγραφέας προχωρούσε κρυμμένος στο σήμα-κατατεθέν της πόλης, μέσα στον αέρα που ανάπνεε, σαν καθ’ όλα νόμιμος ηδονοβλεψίας και ξάφνου: νάσου μέσα από το πέπλο μια ανθρώπινη μορφή. Ναι, ο έρωτας έχει το στοιχείο της έκπληξης – κεραυνοβόλος – έχει την ανάγκη να μείνει κρυφός – και η Θεσσαλονίκη γίνεται ώρες-ώρες ολόκληρη μια τέτοια γωνιά – έχει τη διάθεση της αναμονής, του παιχνιδιού. Και έχει τον αέρα του μυστηρίου.
Αλλά τότε γιατί οι βόρειες πόλεις της Ευρώπης δεν έχουν αυτή τη φήμη; Γιατί η τεχνολογία και η βιομηχανία τους επικρατούν της ομίχλης και τη νικούν στις εντυπώσεις. Οι καμινάδες τους τις διαπερνούν χαρίζοντας ένα σκηνικό άλλου τύπου και ομορφιάς. Η Θεσσαλονίκη έχει το δικαίωμα (ή καλύτερα, την επιθυμία) να κερδηθεί από την ομίχλη, γιατί την χαρακτηρίζει ακόμα ένας ανατολίτικος αισθησιασμός. Φοράει το πέπλο της σαν μοντέρνα, σύγχρονη, βιομηχανοποιημένη – αλλά παρόλα αυτά – οδαλίσκη. Και είναι πιο σέξι με το πέπλο παρά χωρίς αυτό. Η Θεσσαλονίκη κρατάει τον αισθησιασμό της Ανατολής χωρίς να προσπαθεί.
Ομίχλη και ανατολίτικος αισθησιασμός λοιπόν... Να υπάρχουν κι άλλα;
Οι γωνιές της. Πάντα διαθέσιμες, πάντα ζωντανές.
Η υγρασία της. Ίσως το πιο ερωτικό – ανθρώπινο – χαρακτηριστικό. Της προσδίδει μια θηλυκή, σχεδόν μεταφυσική υπόσταση.
Ένα ανεπαίσθητο deja vue καθώς η γλώσσα γλιστρά από ιταλικά σε τουρκικά, γαλλικά και εβραϊκά τοπωνύμια: Βίλα Μπιάνκα, Χαμάμ, Ντεπώ, Μοδιάνο. Ο έρωτας χαίρεται την ποικιλία. Και οι αναμνήσεις είναι μιας πόλης που κανείς δεν έζησε.
Η θάλασσα. Πάντα θεά του μυστηρίου.
Ο κόσμος της. Αποτελεί σλόγκαν ότι στη Θεσσαλονίκη πάντα βλέπεις τους γνωστούς σου, όπου κι αν πας. Παράξενο – σχεδόν μεταφυσικό για μια πόλη του ενός και εκατομμυρίου. Όμως αλήθεια. Οι Θεσσαλονικείς περιγράφουν την πόλη τους στους άλλους σαν ένα μεγάλο τραπέζι. Μεταξύ τους, ο αισθησιασμός δένεται με το χιούμορ και την περιγράφουν σαν ένα μεγάλο κρεβάτι. Και στα δυο έχουν δίκιο. Γεύσεις και έρωτας. Οι δυο πιο δυνατές πλευρές της πόλης.
10 σχόλια:
Καλέ μου φίλε,
σ΄ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια (στο ποστ του Ν.Δ) που μου έδωσαν τη χρυσή ευκαιρία να σε ανακαλύψω και να σε χαρώ.
Πολλά πράγματα στη ζωή αξίζει να γίνονται "για ένα φιλότιμο". Κι η πόλη, όπου μένεις έχει, αυτό το σπάνιο, αυθεντικό συναίσθημα και μη το ψάχνεις σε άλλες χώρες βορινές, δεν θα το βρεις γιατί δεν έχουν κάτι να "θερμαίνει" την ψυχή τους.
Με αγάπη
Παράγραφος
Παράγραφος: νά 'σαι καλά :)
Έχοντας ζήσει χρόνια στις υπερβόρειες χώρες, και έχοντας τες νιώσει δικές μου, μπορώ να πω ότι διαθέτουν ένα ολοδικό τους αίσθημα ζεστασιάς. Και ντόπιου φιλότιμου.
Άσε που, η Θεσσαλονίκη έχει καταστρέψει σε μεγάλο βαθμό την ίδια της την ψυχή που παλιότερα, σήμαινε μια απέραντη ποικιλία γλωσσών και λαών. Αλλά αυτό θα το μιλήσω, σε κάποιο επόμενο post. Που μάλλον θα αργήσει :)
Να το αφήσω αυτό: διαθέτεις μια αυθεντικότητα - ίσως προϊόν και όσων ζεις - που είναι σπάνια και χαίρομαι να σε διαβάζω στον ΝΔ.
morgana: "αυτα σε κανουν να αγαπας τελικα ενα τοπο ή οι εμπειριες που εχεις βιωσει και κλεισει μεσα σου?"
Νομίζω, όλα. Όταν ζούσα έξω έλεγα ότι ρίζες είναι οι άνθρωποι που αγαπάς. Εσύ λες για την αίσθηση ή τις εμπειρίες που έχεις βιώσει.
Πιθανότατα υπάρχουν κι άλλα που μας κάνουν να αγαπάμε ένα μέρος, να δενόμαστε μαζί του. Είναι μάλλον εντελώς προσωπικό για τον καθένα.
Για όλα αυτά, μια χαμουτζού σαν εμένα, αγαπάει τη Θεσσαλονίκη "έως Θανάτου"....
Χαιρετώ σε (γ)καρντάσι.
Σχετικά με τον καθιερωμένο (και πολυφορεμένο) χαρακτηρισμό "ερωτική":
Από πολλούς αποδίδεται σε παρεξήγηση φράσης του μακαρίτη Κωστή Μοσκώφ. Η παρεξήγηση οφείλεται στο ότι ο Μοσκώφ εννοούσε "ερωτεύσιμη".
Μεγάλωσα και ζώ στο κέντρο της πόλης. Για το "μεγάλο τραπέζι" συμφωνώ απόλυτα και επιβεβαιώνω. Για το "μεγάλο κρεβάτι" γιατί δεν έχω πάρει χαμπάρι τίποτε γμτιμου; γιατίιιι;
Μου αρέσει το blog σου. Όπως και οι παρεμβάσεις σου στο blog του Ν.Δήμου (τις περισσότερες φορές).
fufutos, το κείμενο είναι, βέβαια, υπέρ του δέοντος 'ποιητικό' - χρειάζεσαι και λίγο ινσουλίνη μετά που θα το διαβάσεις :)
Πάντως για το κρεβάτι... κακά τα ψέμματα, άντε άφησε τη δικιά σου και βγες με κάποια άλλη στο κέντρο της πόλης - δεν θα συναντήσεις κάποια/ον να της το πει;
Harry, ξέρεις πως σε διαβάζω και συμφωνώ σε πολλά. Αλλά αν σε τελική ανάλυση σημασία έχει το αποτέλεσμα, νομίζω - προσωπική μου άποψη - ότι το κόλλημα απωθεί σαν στάση και χάνεται το δίκιο που μπορεί να έχει. Δεν θα σε πείσω, προς θεού - αλλά νομίζω ότι ειναι καλό να το σκεφτείς.
Κατά τα άλλα... σ' ευχαριστώ :)
Αποτελεί σλόγκαν ότι στη Θεσσαλονίκη πάντα βλέπεις τους γνωστούς σου, όπου κι αν πας....τυχαία βρέθηκα και στο δικό σου blog...
Διάβασα αυτό για τη Θεσσαλονίκη μας.Μετά 9 χρόνια απουσίας μου,όχι απ την πόλη,αλλά απ την ας το πω κοινωνική ζωή,αποφάσισα να βγω ένα βράδυ κι εγώ μόνη,ένα καινούριο μαγαζάκι,Αγ Δημητρίου,πάντα μου κανε κάποιο κλικ όταν πέρναγα συνήθως μεσημέρια,αποφάσισα να πάω βράδυ και μόνη.
Σαν να γύρισε πίσω ο χρόνος,γνωστοί μου αρκετοί από τότε που ήμουν φοιτήτρια,γίναμε μεγάλη παρέα...οι πιο νέοι γνωστοι-φίλοι γνωστών..δεν μπορώ να το περιγράψω.Δεν μπορώ να περιγράψω τίποτε...μόνο ίσως το νιώσεις
:)
καλημέρα
@ Alkyoni: Φαίνεται ότι μετά τόσον καιρό, οι παλιοί σου φίλοι κι εσύ διατηρήσατε τα ίδια γούστα όσον αφορά τα μαγαζιά. Και σίγουρα υπάρχουν κι άλλα ν’ ανακαλύψεις... Αν ο κοινός βίος έχει εφτά χρόνια φαγούρα, ο μοναχικός ίσως έχει εννιά :)
Μπορεί γιαυτό να με (;) αρεσε πολύ το κείμενο σου, γιατι ήταν υπερ του δέοντος ποιητικό...
Πάντως εμένα η Αθήνα μου φαίνεται πιο ερωτική πόλη, ίσως γιατί έχω πάει ελάχιστες φορές, για ελάχιστες μέρες μόνο, αλλα είχα μια αίσθηση ελευθερίας στην ατμόσφαιρα, σαν να μπορείς να αναπνεύσεις πιο ελεύθερα εκεί, πιο βαθειά.
Μάλλον έχει δίκιο η Μοργκάνα.
Δημοσίευση σχολίου