Μπου χου (και κάτι πιο σοβαρό)

Μπου χου χου χου χου! Κλαψ λυγμ σνιφ... Γκρρρρρρρρρρρρρρ! ΓΜΤ! $%&#@*&$%@!!!!!

Μαμαααααααααααααααά!!! Μπου χου χου χου χου!!!

Ουααααααααααά!!!!

Σνιφ....

_______________________

Αλλά υπάρχουν και πιο σοβαρά από το τέλος των διακοπών ενός ανθρώπου.

Να πω για την αγαπημένη μου παραλία. Τη γνώρισα με τα πόδια, πάει να πει, κάποια στιγμή στα 18 μου περπάτησα τη Χαλκιδική γύρω-γύρω. Έπεφτε βράδυ, στρώναμε κάτω τα sleeping-bag και κοιμόμασταν. Ξυπνούσαμε, τρώγαμε το καρπούζι που είχαμε βάλει στο κύμα για να είναι δροσερό και ξεκινούσαμε πάλι. Στα χωριουδάκια (συναντούσαμε τουλάχιστον ένα κάθε μέρα) τρώγαμε κάπως καλύτερα και συνεχίζαμε...

Κάποια στιγμή, είδα ένα τοπίο που θύμιζε Πολυνησία. Ένα μικροσκοπικό νησάκι (διάμετρος μικρότερη από 100 μέτρα) σκεπασμένο όλο με πεύκα και ήταν δεν ήταν 100 μέτρα από την ακτή. Οι παραλίες αυτό που θα λέγαμε 'ιδιωτικές', για τέσσερα-πέντε άτομα, με έναν φανταστικό γαλαζοπράσινο όρμο κοντά, πεύκα σχεδόν μέχρι την ακτή (και η ίδια η ακτογραμμή σκεπασμένη με αλμυρίνια – ή αλμυρίκια) που σε ανάγκαζαν να προχωράς στο νερό για να πας δίπλα.

Κάθε χρόνο μου σφίγγεται η καρδιά για το τι θα αντικρίσω... Κάθε χρόνο κάτι αλλάζει. Πριν πέντε χρόνια ένα σπιτάκι με τσιμεντόλιθους και ελενίτ στην σκεπή έκανε την εμφάνισή του τρία (!!!!) μέτρα από την ακτή. Φέτος υπάρχει συρματόπλεγμα γύρω του, που φτάνει μισό μέτρο από την ακτή! Και δύο ακόμα κτίσματα, σαν την καλύβα του Καραγκιόζη, καθώς και ελιές φυτεμένες γεωμετρικά μέσα στο περιφραγμένο «οικόπεδο».

Κάποια στιγμή, με την άναρχη νομιμοποίηση θα δηλωθεί σαν παλιά καλύβα ψαρά και θα αποκτήσει άδεια.

Ήμουν (και είμαι) στο παρά πέντε να κάνω καταγγελία. Προχωρώντας λίγα μέτρα, άλλη μια καλύβα – πιο πρόχειρη από την πρώτη, με ένα κομμένο τεράστιο πεύκο δίπλα και ένας... κήπος. Φωνάζω «είναι κανείς εδώ;» να του τα ψάλλω του μαλάκα, αλλά βλέπω μόνο ένα λυκόσκυλο στην πόρτα της καλύβας και κάποιο γαύγισμα από μακριά.

Προχωράμε στην παραλία και κάνουμε το μπάνιο μας. Η παραλία αυτή είναι αγαπημένη από όσους την ανακάλυψαν – κάποιος, σαν εμένα, έρχεται εκεί εδώ και είκοσι χρόνια. Φέτος βρεθήκαμε (τα προηγούμενα χρόνια μάλλον είχαμε διαλέξει διαφορετικές ήμερες) κι αρχίσαμε να μιλάμε.

Δεν μου έλεγε πολλά. Ίσως και να έκρυβε κάτι ή να ήταν και μέρος του προβλήματος. Αλλά κρατάω δύο πράγματα: Πρώτον, ότι είναι καλύτερα να χτίζονται καλύβες παρά τίποτα αυθαίρετες βίλες με μπετόν. Διαφωνώ από τη μια, συμφωνώ από την άλλη. Σκέφτομαι με τρόμο την ημέρα που θα δω μπετόν στην ακτή και στο δάσος – αλλά και οι καλύβες θα μείνουν έτσι;

Δεύτερον, κι εκεί που ήμουν σίγουρος ότι θα κάνω καταγγελία, μου λέει ότι η δεύτερη καλύβα ανήκει σε κάποιον που τα έχασε όλα στα χαρτιά, δηλαδή ουσιαστικά άστεγο. Μένει εκεί και το χειμώνα - γι’ αυτό και το κομμένο πεύκο για καυσόξυλα.

Κάνεις λοιπόν καταγγελία σε τέτοιο άνθρωπο;

Έλα όμως που καθώς φεύγαμε, το σκυλί που ήταν κρυμμένο άρχισε να γαυγίζει και να πλησιάζει άγριο και επικίνδυνα τη φίλη μου. Ο τύπος έκανε εκεί το σπίτι του, αλλά έκανε και την παραλία απροσπέλαστη αμολώντας τα σκυλιά του!

Πού φτάνει η ασυδοσία των πολιτών; Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η έλλειψη κράτους πρόνοιας για τους άστεγους; Πήγαμε πίσω στην εποχή των κλεφτών κι αρματολών που δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις στην ύπαιθρο;

Καταγγελία ή όχι; Για να χαίρομαι εγώ την παραλία μου να καταγγείλω άστεγο; Από την άλλη, να δεχτώ την ασυδοσία του καθενός;

Δεν έχω απάντηση.