Σεπτεμβρίου 03, 2006

Blank

Blank document: η τελευταία φράση που είδα πριν ανοίξει το έγγραφο (ανάμεσα σε άλλες επιλογές, στο δεξί μέρος της οθόνης). Ανοίγω το λεξικό.

Blank: λευκός, άγραφος, κενός άκαρπος / χωρίς ενδιαφέρον γυμνός / χωρίς χαρακτηριστικά, μονότονος.

Αυτό είναι το ψηφιακό (ή συμβατικό) χαρτί πριν γράψουμε κάτι. Τώρα, αν το έλεγα αυτό στο δρόμο ή σε μια άσχετη παρέα, δεν θα έβγαζαν νόημα – κάποιος μπορεί να βλέπει ένα λευκό χαρτί σαν μέρος για να κάνει τους λογαριασμούς του super market. Αλλά μιλάω σε μπλόγκερς – πάει να πει, σε άτομα που έχουν νιώσει τη μαγεία (ή την πρόκληση, ή το φόβο, ή το κενό σκέψης, ή την αδημονία) μπροστά... σε ένα κομμάτι λευκό χαρτί. Τέτοιο είναι κάθε post πριν το γράψετε.

Ο φόβος; Να μείνει το χαρτί με τα χαρακτηριστικά του blank, παρότι γέμισε γράμματα: γυμνό, χωρίς χαρακτηριστικά, μονότονο.

Διαβάζω παρακάτω: blank σημαίνει και ‘καθαρός’, ‘απροκάλυπτος’. (Πράγματι, το κενό δεν ξέρει από επιτήδευση και αυτοπροστασία.)

Κάποιοι από αυτούς που είναι έτοιμοι να δεχτούν την πρόκληση ενός λευκού χαρτιού, νιώθουν ακριβώς έτσι. Όταν η περιπέτεια της γραφής δεν καλύπτεται από ματαιοδοξία δηλώνει διάθεση για επικοινωνία. Ας μη γελιόμαστε: φτιαχτή, δήθεν, απατηλή, κουμπωμένη κι εγωιστική επικοινωνία δεν νοείται. Αν ξεκινούν από blank επίπεδο επιτήδευσης και αυτοπροστασίας, τέτοια θα είναι τα γραπτά τους όταν γεμίσει η σελίδα: καθαρά και απροκάλυπτα.

Κι ακόμα καλύτερα αν η θεά Μούσα, που δεν λογαριάζει από αναλογικά, συμβατικά και ψηφιακά μέσα παρά μονάχα από λέξεις, ευλογήσει τέτοιους ανθρώπους. Και είναι χαρά να διαβάζεις κείμενά τους.

Αλλά κάθε λεξικό που σέβεται τον εαυτό του, συνεχίζει με τις παράγωγες φράσεις.

Blank cheque: λευκή επιταγή (μεταφ.) εξουσιοδότησης εν λευκώ. Τέτοια είναι, ανά πάσα στιγμή, η εξουσιοδότησή μας απέναντι (κυριολεκτικά) σε ένα λευκό φύλλο χαρτί. Και (πιο κυριολεκτικά) απέναντι στον εαυτό μας, Γιατί τον εαυτό μας έχουμε μπροστά σ’ ένα λευκό φύλλο χαρτί. Σίγουρα υπάρχει ο ‘ιδεατός αναγνώστης’ (η ιδέα που έχουμε γι’ αυτόν που θα διαβάσει το κείμενό μας και που μπορεί να είναι το τάδε νικ ή ο τάδε άνθρωπος). Ο ιδεατός αναγνώστης κατευθύνει ως ένα σημείο την πένα μας ή τα δάχτυλά μας – αλλά τον κύριο τόνο και τη θεματολογία, τα δίνουμε εμείς.

Πάλι παράγωγες φράσεις, πάλι ο φόβος: να βγάλουμε, μετά από κάποια ώρα προσπάθειας, ένα blank cartridge: άσφαιρο φυσίγγιο. Να καταλήξουμε (ιδιωματισμός) να ‘κάνουμε μια τρύπα στο νερό’.

Εάν πετύχει η προσπάθεια, κυρίως απέναντι στον εαυτό μας, θα έχουμε πει κάτι που πριν (για μας) ήταν ανείπωτο. Κάτι που θα έχει καλύψει ένα κενό. Που έχει σβήσει μια ανάγκη.
Υπάρχει και αυτή η λεξικογραφική εκδοχή. Blank, σαν ρήμα, σημαίνει: καλύπτω απαλύνω, σβήνω.

Και προχωράμε.

Αφιερωμένο στο Ν. Δήμου – διάβαζα χθες το κείμενό του ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΘΕΜΑ (από το βιβλίο του ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ). Άνοιξα το WORD χωρίς να ξέρω τι θέλω να γράψω – και οι επιλογές στο πλάι αποτέλεσαν κυριολεκτικά, το έναυσμα για ένα ‘ελεύθερο θέμα’.

ΥΓ. Σύμπτωση: τη μέρα που το ανεβάζω, ο Νίκος Δήμου άνοιξε το νέο μπλογκ (μέσω κινητού). Το mobiledoncat.com

9 σχόλια:

Walter είπε...

Αυτό που με έκανες να σκεφτώ είναι το γράψιμο post πάνω σε λήμματα λεξικών. Πραγματικά καλή ιδέα γιατί μέχρι τώρα παιδευόμουν με φωτογραφίες...

NinaC είπε...

Τι όμορφο αυτό που έγραψες, φίλε μου!

(με ξενέρωσε η αφιέρωση στο τέλος, μόνο :ppppppppp)

ovi είπε...

Κι εγώ την ίδια ...χαρά νιώθω μπροστά στη λευκή σελίδα και επειδή όπως λέω συχνά είμαι και λίγο ...δεινόσαυρος πρτιμώ ακόμα τις λευκές σελίδες ενός μπλοκ αντι ενός blog!!! ;D

SALOME είπε...

Η πρόκληση πάντως παραμένει πρόκληση στη λευκή κόλλα. Ο δρόμος μέχρι και το τέρμα είναι η χαρά της δημιουργίας: Το πόνημα.
Πάντως και το παιχνίδι με τις λέξεις και την ερμηνεία ή το "φορτίο" που έχει η κάθε μια απο αυτές είναι πολύ ενδιαφέρον και πηγαίνει σε μάκρος του χρόνου και της καθημερινότητας των κοινωνιών.

Απ όλες τις εκδοχές επιλέγω περισσότερο:
"Blank, σαν ρήμα, σημαίνει: καλύπτω απαλύνω, σβήνω"
ίσως γιατί προτιμώ περισσότεερο τη δράση.
"Ο ιδεατός αναγνώστης κατευθύνει ως ένα σημείο την πένα μας ή τα δάχτυλά μας – αλλά τον κύριο τόνο και τη θεματολογία, τα δίνουμε εμείς" Τελικά κι εδώ ακόμα ο αναγνώστης κατευθύνει την πένα μας;;; Σε αυτό δεν θα συμφωνήσω. Το κείμενο άλλωστε προηγείται της ανάγνωσης. Μπορεί ο αναγνώστης να ενθαρρύνει ή να δίνει κίνητρο αλλά όχι και την θεματολογία...

Alkyoni είπε...

συμφωνώ με την Ντόλλυ
(Σε όλα όσα γράφει εδώ)

Yannis H είπε...

Walter
Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Κι εγώ γράφω με έρεισμα φωτογραφίες, ενώ όντως το λεξικό, σου δίνει ένα πανόραμα εννοιών κι ερμηνειών κλειδωμένων σε μια λέξη, που μπορεί να είναι συγγενικές αλλά και αντίθετες. Σ’ ευχαριστώ για τη σκέψη!

CD
Νάσαι καλά και… νάσαι καλά :)

Ovi
Έχω ξεχάσει πως είναι να γράφω με στυλό… μόνο με Η/Υ. Εντάξει, καμιά φορά, με ένα μπλοκάκι (κι όχι… μπλογκάκι) στο κρεβάτι, κάτι κάνω – αλλά γράφω ανάσκελα και το στυλό μετά από λίγο σταματάει. Πάλι είμαι ελιτίστας: θα χρειαζόμουν στυλό αστροναυτών (ή, μπλιαχ, μολύβι)

Salome
‘Ιδεατός αναγνώστης’ είναι το άτομο που έχουμε στο μυαλό μας ότι θα διαβάσει αυτό που γράφουμε. Μπορεί να είναι ο σύντροφός μας, ένας φίλος μας, κάποιο μέλος της οικογένειάς μας, ένας συγγραφέας που μας αρέσει – άσχετα αν δεν τον ξέρουμε και δεν πρόκειται να μας διαβάσει -, ακόμα και μια αόριστη εικόνα κάποιου με κάποια χαρακτηριστικά και γούστα. Και, τουλάχιστον όσον αφορά τους δημοσιογράφους, έχει αποδειχτεί πως αυτός, ο ιδεατός αναγνώστης είναι σημαντικός παράγοντας για το πώς γράφουν. Το επέκτεινα σε όσους τους αρέσει να γράφουν, γενικώς.

Alkyoni
Νάσαι καλά κι εσύ :)

Και όσο για την αφιέρωση… ο καθείς και τα γούστα του. Πάντως βλέπω ότι ο ΝΔ εμπνέει μόνο δυνατά αισθήματα – θετικά η αρνητικά.

SALOME είπε...

Εγω πάντως θα συμφωνήσω με την αφιέρωσή σου.
Ως προς τον ιδεατό αναγνώστη πράγματι για άλλους είναι ο εμπορικός τύπου αναγνώστης και για άλλους αυτός που μπορεί να εμπνεύσει. Εξαρτάται και απο την τέχνη. Ας πούμε στο θέατρο το κοινό δεν είναι κάθε φορά το ίδιο αλλά και το έργο κάθε βράδυ αλλάζει...

An-Lu είπε...

Καλό το κείμενο...μας βάζει σιγά-σιγά και στο φθινοπωρινό "κλίμα".

Alkyoni είπε...

αναμένεσαι....