Δύο στοιχεία της ελληνικής κουλτούρας που βλέπω να επανα-εισάγονται από το εξωτερικό:

1. Το χτίσιμο με πέτρα: κάποτε όλα σπίτια στα χωριά ήταν πέτρινα. Με το μπετόν, οι παραδοσιακοί μάστορες λιγόστευαν και πλέον δεν υπάρχουν. Σήμερα, στους παραδοσιακούς οικισμούς χρησιμοποιούμε Αλβανούς χτίστες. Ακολουθούν κάποιες ιδιαιτερότητες του τόπου τους, αλλά είναι οι μόνοι πλέον που ξέρουν να χτίζουν με αυτήν την τεχνοτροπία.

2. Ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος των ασπρόμαυρων ταινιών. Σήμερα, φυσικά, δεν υπάρχει. Τον ξαναγνωρίσαμε από τη τούρκικη σειρά Τα Σύνορα της Αγάπης. Λέει ένα άρθρο στο ΒΗΜΑ: «οι Τούρκοι με «Τα σύνορα της αγάπης» δεν ανακάλυψαν μια καινούργια, δημοφιλή τηλεοπτική γλώσσα. Μας ξαναθύμισαν όμως τη χαριτωμένη αφέλεια και αμεσότητα που είχε κάποτε ο ελληνικός κινηματογράφος. Που είχε κάποτε και η ελληνική τηλεόραση, και τις οποίες έχασε από τότε που υπερεκτίμησε τα προσόντα και τις δυνατότητές της.»

Σαν το παλιό καλό σινεμά... http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14540&m=A28&aa=2

Το γράφω, γιατί πρόκειται για τους πολιτισμικούς μας Άλλους: αυτούς που στη συνείδηση πολλών, αποτελούν απειλή για την καθαρότητα της φυλής μας και της κουλτούρας μας. Πόσο "Άλλοι" ε'ιναι αυτοί; Πάντα υπάρχει και η Άλλη πλευρά του εαυτού μας...