Δεκεμβρίου 24, 2006

Χριστούγεννα και ο Χαμένος Παράδεισος

Το λένε ‘μελαγχολία των διακοπών’ – και το εξηγούν με την εορταστική ατμόσφαιρα, η οποία κάνει πιο έντονη τη μοναξιά κάποιων ανθρώπων.

Θα διαφωνήσω. Χαίρομαι τη χαρά των άλλων – και αυτοί που χαίρονται περισσότερο τα Χριστούγεννα είναι τα παιδιά κι αμέσως μετά, όσοι έχουν παιδιά. Τους βλέπεις να τους προσφέρουν το σκηνικό της πόλης, να το οικειοποιούνται λες και φτιάχτηκε ειδικά γι’ αυτά, να τα βγάζουν βόλτα σ’ ένα παραμύθι. Στο μυαλό των μικρών τόσοι αγιοβασίληδες, ξωτικά και Χριστούληδες θα μοιάζουν με Χιονάτες, Ντόναλντ Ντακ, Σκούμπι Ντου. Γιατί κάποιος να νιώθει στη μέση αυτής της – έστω επιβαλλόμενης - Ντίσνεϊλαντ κατσούφης;

Στα κάλαντα κάθε παιδί γίνεται τραγουδιστής, σ’ ένα κυνήγι για περισσότερα δώρα. Έτσι είναι τα παραμύθια: διασκεδάζεις και αμείβεσαι. Μου αρέσει ειδικά όταν τα παιδιά τραγουδούν παράφωνα και βιαστικά, εκπνέοντας κι εισπνέοντας τα λόγια, που τους είναι ακαταλαβίστικα σαν εκκλησιαστικά τροπάρια – σαν μαγικά λόγια. Γι’ αυτό και δεν μπορώ τα κασετόφωνα και τις χορωδίες συλλόγων: είδατε ποτέ μάγισσα να λέει ξόρκια με κασετόφωνο ή χορωδίες; Α, και οι πλανόδιοι μουσικοί φαντάζουν παράταιροι: αυτοί είναι επαγγελματίες. Ας μείνουν στο ‘Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία’, είναι εξίσου θρησκευτικό.

Τα Χριστούγεννα, λένε πολλοί, είναι γιορτή αναπόλησης. Καλύτερα το είπε ο Σαββόπουλος – κι ας αναφερόταν στην Πρωτοχρονιά: Πάει ο καιρός που οι δικοί σας / σκηνοθετούσαν τη γιορτή σας / και πρέπει μόνος εσύ τώρα / να υψώσεις της γιορτής τα δώρα. Τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά. Την αίσθηση ανεμελιάς, χαράς και ασφάλειας που ποτέ δεν πάψαμε ν’ αναπολούμε. Την αίσθηση πως όλα είναι εντάξει γιατί κάποιος άλλος ασχολείται μ’ αυτό. Αυτή νομίζω πως είναι η ‘μελαγχολία των Χριστουγέννων’: Μας πειράζει που μεγαλώσαμε, πρωτόπλαστοι με τη στυφή γεύση του καρπού της Γνώσης στο στόμα. Όσοι έχουν δικά τους παιδιά, συνεπαίρνονται από την υποχρέωση – και χαρά – της ‘σκηνοθεσίας’ για τους δικούς τους πρωτόπλαστους. Η μελαγχολία παραμένει καλυμμένη. Μια περαστική σκιά στο βλέμμα για αυτούς που δεν είναι εκεί – ή που πήραν τη θέση τους. Όσοι δεν έχουν παιδιά, νιώθουν την απώλεια πιο έντονη. Θα έλεγα, τα Χριστούγεννα όλοι οι μεγάλοι νιώθουν ...ορφανοί. Ακόμα και αν είναι ακόμα μαζί με τους γονείς τους.

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Αυτή η χαμένη παιδικότητα και αίσθηση του έκπτωτου, μας ξαναφέρνει σε ένα ‘σημείο μηδέν’. Μας επιτρέπει να ξεκινήσουμε κάθε χρόνο, έχοντας αγγίξει μια ψυχολογική κατάσταση που τυπικά μένει ξεχασμένη. Η τάξη του κόσμου διασαλεύεται τα Χριστούγεννα σε κάθε παραμύθι - και το νιώθουμε μέσα μας: «Να πάρει, όλο τον άλλο χρόνο είμαι μεγάλος, δυνατός, επαγγελματίας, ώριμος!»

Τα καλικαντζαράκια πριονίζουν όλο το χρόνο τον κορμό όπου στέκεται ο κόσμος κι εμείς τα ξεχνάμε. Τις μέρες αυτές ανεβαίνουν στη γη έχοντας αφήσει ένα ελάχιστο κομμάτι απριόνιστο. Μέσα από την κάθαρση της χαμένης παιδικότητας, τη συνειδητοποίηση της χαμένης ασφάλειας, ο κορμός μας ξαναδένει. Μέχρι την Πρωτοχρονιά, θα κάνουμε σχέδια για το μέλλον και θα δίνουμε υποσχέσεις που ελπίζουμε να κρατήσουμε. Να κόψουμε το τσιγάρο, να πετύχουμε επαγγελματικούς στόχους, να τηλεφωνούμε πιο συχνά σε φίλους.

Ο κορμός αυτές τις μέρες ξαναδένει. Έπρεπε όμως και να πριονιστεί.

Παραμονή Χριστουγέννων πρωί, 2006

10 σχόλια:

Yannis H είπε...

Και φυσικά...

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!

Rodia είπε...

Να είσαι καλά Γιάννη και καλά να περνάς!:-))

..ξέρεις.. ίσως επειδή υπάρχει η γνώση του Πάσχα, να φταίει που τα Χριστούγεννα μας στενοχωρούν.. Επειδή σε μερικούς μήνες θα διαψευστεί η ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο.. Επειδή εμείς που τη γιορτάζουμε τώρα σε λίγο θα τη σκοτώσουμε -πάλι εμείς..

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Παραμονη χριστουγενων...και ακομη εδω...

xenia είπε...

[...]Στα κάλαντα κάθε παιδί γίνεται τραγουδιστής, σ’ ένα κυνήγι για περισσότερα δώρα.

Μου αρέσει ειδικά όταν τα παιδιά τραγουδούν παράφωνα και βιαστικά, εκπνέοντας κι εισπνέοντας τα λόγια, που τους είναι ακαταλαβίστικα σαν εκκλησιαστικά τροπάρια – σαν μαγικά λόγια.

Όσοι δεν έχουν παιδιά, νιώθουν την απώλεια πιο έντονη. Θα έλεγα, τα Χριστούγεννα όλοι οι μεγάλοι νιώθουν ...ορφανοί. Ακόμα και αν είναι ακόμα μαζί με τους γονείς τους.

Αυτή η χαμένη παιδικότητα και αίσθηση του έκπτωτου, μας ξαναφέρνει σε ένα ‘σημείο μηδέν’.

Μέσα από την κάθαρση της χαμένης παιδικότητας, τη συνειδητοποίηση της χαμένης ασφάλειας, ο κορμός μας ξαναδένει. Μέχρι την Πρωτοχρονιά θα κάνουμε σχέδια για το μέλλον και θα δίνουμε υποσχέσεις που ελπίζουμε να κρατήσουμε. [...]

Απλώς υπέροχα και πέρα για πέρα Χριστουγεννιάτικα...

Να είσαι καλά! Να έχεις Υγεία και Αγάπη!

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά!

Ξένια.

Aphrodite είπε...

Καλά Χριστούγεννα, ακόμη Καλύτερη Πρωτοχρονιά!!!

Με μια πραγματικότητα φέτος να ζηλέψουν αφοί Γκριμ και Αντερσεν μαζί!

Αφού ο μποναμάς σας ήρθε και λίγες μέρες πριν, όλα καλά θα πάνε! Αιντε τώρα να πάρεις κάνα βιβλίο με παιδικά τραγουδάκια, σε λίγο έχεις να τραγουδάς και χωρίς λάθη μάλιστα!

ΛΟΛ!!!

Με αγάπη,

Αφροδίτη

Yannis H είπε...

Καλησπέρα και χρόνια πολλά από τη σκιά του Ολύμπου. Μέσω laptop.

Ροδιά, long time :) Και το Πάσχα, βέβαια, καταλήγει σε ελπίδα.

Πρέζα TV, το κεφάλι ψηλά!

Ξένια, σ’ ευχαριστώ για τα λόγια σου και τις ευχές σου.

Αφροδίτη, ο μπέμπης είναι τόσο πεινάλας που βλέπω να μπαίνει η αδελφή μου στις εταιρίες γαλακτοκομικών που ελέγχει η επιτροπή ανταγωνισμού.

Και πόσο τον ζηλεύω! Μαμ κακά και νάνι – η επιτομή!!!

Ας μην το παρακάνω από εδώ - διακοπές ένεκα.

Τα λέμε!

Yannis H είπε...

ΥΓ. Μετά τα «λάθος τραγούδια» ανακαλύψαμε ένα άλλο τομέα, το να διαβάζεις λάθος ετικέτες και ταμπέλες.

Δικά μου παραδείγματα:

Αντί για ρετάλια: ‘Ρεμάλια σε τιμή ευκαιρίας!’
Και όχι κουνέλια αλλά ‘Φρέσκα Κουρέλια’

Η αδελφή μου όμως με ξεπερνάει:

Δαλογιστήρια Πατατών
Ευχές Καλαμών
Επώδυνα Αποικιακά

:))

Ανώνυμος είπε...

YANIIIIIISHSHSHSHSHSHSHSHSH!

Χρόνια πολλά, με τους αγαπημένους σου παρέα και με υγεία και χαρές και γέλια!

Αυτό είναι παλιμπαιδισμός, μάλλον. Να χαίρεσαι πάλι, όπως τότε παιδί, με την χαρά των άλλων, την χαρά των παιδιών και να γίνεσαι ένα μαζί τους, στον κόσμο τους τον μαγικό.

Καλές διακοπές, yannis h. E, γιορτή έχουμε, να μην σε πω και μια φορά σωστά;
;-)

Ανώνυμος είπε...

Και οι δικές μας ευχές μαζί σου!
:)

Yannis H είπε...

Artanis, νάσαι καλά :)) Αλλά μη μου το χαλάς: θέλω τα ‘shshshshshs’ που μου χρωστάς, αλλιώς δεν θα ξέρω ότι είσαι εσύ! Δεν μου κολλάει βρε παιδί μου!

Ιμίαιμος, ευχαριστώ και με το καλό πίσω. Και σιδερένιοι, εσύ κι όλη η οικογένεια πρώτα απ’ όλα αλλά ....και ο υπολογιστής!