Έχω καιρό να δω τόσο δουλειά. Είχα ετοιμάσει ένα-δύο posts, αλλά όλα έμεναν στη μέση, περνούσαν οι μέρες και οι σκέψεις μου, ή τα προσχέδια, έπεφταν στην αφάνεια για κάποιο επόμενο – που μόνο στο μυαλό μου υπήρχαν. Ούτε να σχολιάσω – στα τρία-τέσσερα μπλογκς που σχολιάζω, δεν είναι περισσότερα – δεν προλάβαινα. Το «όταν χτυπάει ο κεραυνός» ήταν ένα από τα πιο κοντινά στην καρδιά μου κείμενα του Δήμου – αντικειμενικά, όχι αισθητικά. Δεν έγραψα γραμμή. Και φυσικά, υπάρχουν οι άλλοι/ες, ελάχιστοι/ες, δικτυακοί φίλοι/ες που δεν έδωσα ούτε φωνή, ούτε ακρόαση.

ΟΚ, μπορεί να μην τα περίμεναν (τα posts) ορδές θαυμαστών, αλλά ό,τι είπα, λέει κάτι για τις μέρες που πέρασα. Ήταν 20 τόσες μέρες χωρίς ούτε μία μέρα ελεύθερη: εκεί που όλοι ξεκουράζονται το Σαββατοκύριακο για να αρχίσει η εβδομάδα, εγώ δούλευα το Σαββατοκύριακο με υπερωρίες – και μετά ξεκινούσε η πιο χαλαρή εβδομάδα. Αν και η τελευταία, κάθε άλλο παρά χαλαρή ήταν.

Post γκρίνιας – επιτρέψτε το μου.

Συν τοις άλλοις... μπορεί (δεν λέω σίγουρα) να χαράξω μια γραμμή κόκκινη μεταξύ εμού και όλων των συναδέλφων μου, με μια ανακοίνωση προς όλους. Συγνώμη για τους γρίφους (καταλαβαίνετε) αλλά... ε, μια ιδέα για τα τεκταινόμενα.

Κι εκεί που χθες, καθόμουν στο κρεβάτι και έβραζα στο ζουμί μου... από το MP3 player, ξαφνικά, ακούω το πιο πάρτι τραγούδι. Το πιο αναίμακτο τραγούδι που μου έδωσε, πολύ σοβαρά, μα πολύ σοβαρά, την ιδέα πως τελικά, το αληθινό αίμα, αυτό που τελικά έχει σημασία, το ρίχνουμε όταν γιορτάζουμε. Όχι στα μπουζούκια με λέλουδα – αλλά σε Γιορτές με Γ κεφαλαίο. Εκεί όπου καίγεται το Είναι μας. Και γι’ αυτό δεν χρειάζεται απόδειξη – μόνο η αίσθηση της γιορτής.

Θα τα ξαναπούμε... Ελπίζω, σύντομα. Και με λιγότερο γκρινιάρικο post.