Κάποτε είχα μια γνωστή με επιληψία. Ισπανίδα, σωστό αγοροκόριτσο. Η μόνη που έχω δει να τρώει μακαρόνια και ρύζι άβραστα. Παρόλα αυτά, τυπική γυναίκα της νοτίου Μεσογείου, υποχωρητική απέναντι στον άντρα, έγραφε στα τέτοια της τον φεμινισμό. Και δήλωνε τη θηλυκότητά της, δαγκώνοντας άψητες μπριζόλες και ωμά ψάρια. Δεν υπερβάλω ούτε σε μία οξεία.

Έμενε μαζί με μια Γερμανίδα, η οποία ήταν κοκέτα μέχρι κεραίας. Το δωμάτιό της είχε κούκλες, λουλουδάκια, ήταν τέλεια ταχτοποιημένο. Δίπλα, το δωμάτιο της Ισπανίδας έμοιαζε με προσφυγικό καταυλισμό. Η Γερμανίδα ήταν ακραία φεμινίστρια... Και η ίδια η διπλωματική της, για τις πολιτικές επιστήμες, είχε σαν θέμα τη δουλειά κάποιων γκουρού από φεμινιστική ματιά. Έπαιζε στον τίτλο με τη φράση revis(it)ed. Η Γερμανίδα φλέρταρε με όλους μας και κυκλοφορούσε στο δωμάτιό της (ιδίως αφότου κατάλαβε ότι έμενε απέναντί μας) με το σουτιέν και το κυλοτάκι, ‘εντελώς’ αδιάφορη.

Η Ισπανίδα είχε ένα απαλό φλερτ μαζί μου, κι αυτό άρχισε επειδή κάποτε, όταν με το γνωστό της τακτ την είπε σε κάποιον από το Μπανγκλαντές που μέχρι τότε θεωρούσε ότι η πιο αναιδής γυναίκα λέει ένα ΄ίσως΄ κεκαλυμμένο (γιος του αρχηγού αστυνομίας της Ντάκα, ήθελε να γίνει ο επόμενος αρχηγός)... της απάντησε – απίστευτη υπέρβαση γι’ αυτόν, το πιστεύω - ότι είναι αγοροκόριτσο. Εγώ, δίπλα στη συζήτηση, σχολίασα ότι είναι μια χαρά γυναίκα. Από τότε, με έβλεπε σαν μια χαρά άντρα. (Όχι ότι δεν είμαι, αλλά... εάν δεν έχω αντίστοιχα συναισθήματα αισθάνομαι απαίσια!)

Τα πράγματα πήγαιναν ομαλά μέχρι που από τύχη, κάποια στιγμή συναντηθήκαμε στο Λουξεμβούργο. Μπαρ, δεύτερο μπαρ, τρίτο μπαρ, σπίτι της.

Δεν συγχωρώ τον εαυτό μου. Χώρισε από το αγόρι της (τα είχε, με νύχια και με δόντια, λόγω διαφορετικών κρατών) για πέντε-έξι χρόνια. Η βραδιά μας ήταν η τέλεια αποτυχία (δεν συνεννοηθήκαμε στο ελάχιστο) ... Μεθυσμένος γαρ, έδειξα αλήτης. Και δεν ξαναμιλήσαμε από τότε. Ούτε που ξέρω τι έγινε ή τι γίνεται μ’ αυτήν.

Με αποχαιρέτησε σαν κυρία που δεν δείχνει ότι έχασε ένα όνειρο και δεν ξέρει τι της ξημερώνει. Την αποχαιρέτησα σαν βρεγμένος γάτος. Τα ‘θα ξαναβρεθούμε’ και ‘να γράφεις’, ακούγονταν ηλίθια.

Ένα χρόνο μετά, έμαθα ότι ένας κολλητός μου – Γιαπωνέζος – είχε τον προηγούμενο χρόνο ένα φλερτ μαζί της. Δεν πήγαν πέρα από το χεράκι σε διάστημα δύο-τριών εβδομάδων. Εγώ, ο βλάκας, σε ένα διάστημα λίγων ωρών, πήγα στο κρεβάτι της – για να το μετανιώνω έκτοτε. Και ο φίλος μου ο Γιαπωνέζος, με κοίταξε φοβερά αποδοκιμαστικά όταν του το εκμυστηρεύτηκα.

Γι’ αυτόν, θα μπορούσα να γράψω σελίδες. Αλλά δεν θα το κάνω. Αν λένε κάτι τα ορθολογικά τεστ, ο φίλος μου γύρισε στην πατρίδα του και συμμετείχε σε τεστ εταιριών για να τον προσλάβουν. Πέντε χιλιάδες άτομα αρχίζουν τα τεστ και οι εταιρίες παίρνουν στο τέλος εφτά ή οκτώ. Στις δύο μεγαλύτερες εταιρίες, έφτασε στο τοπ-πέντε. Και αναγκάστηκε – απίθανο! – να αρνηθεί μια. Τον κάλεσαν να βγει με τον πρόεδρο και τα άλλα μέλη της διοίκησης της εταιρίας, για να τον μεταπείσουν – όχι ότι θα του έδιναν καλύτερη θέση, από τη βάση θα ξεκινούσε κι εκεί, αλλά για να δει ο ίδιος αν έκανε τη σωστή επιλογή.

Είπα... αν έχουν νόημα τα ορθολογικά τεστ. Δίνει, πάντως, μια εικόνα της ορθολογικής αξίας του. Την οποία, μακάρι να είχα κι εγώ.

Σήμερα, ο κολλητός μου δουλεύει στο Ιαπωνικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Ο έτερος κρίκος της παρέας, Πορτογάλος, στήνει τη δικιά του εταιρία επικοινωνίας. Ο τρίτος (Γάλλος) επιτέλους ερωτεύτηκε με ανταπόκριση. Μας έκλασε όλους απ’ ότι καταλαβαίνουμε, αλλά στάχτη και μπούρμπερη, μια ζωή ήταν ή μόνος ή ανέλπιδα ερωτευμένος. Εγώ... μια άλλη ιστορία.

Πριν χρόνια, είχαμε κανονίσει μια συνάντηση στην Πορτογαλία, η πρώτη μετά την αποφοίτησή μας. Φτάσαμε όλοι στη Λισσαβόνα με διαφορά τεσσάρων-πέντε ωρών. Ξεκίνησα να δουλεύω το πρωί και το βράδυ βρισκόμουν σε ένα πορτογαλικό κουτούκι, εντελώς παράνομο (δηλ. ήταν σπίτι που δεν είχε άδεια κέντρου)... με ένα «μάτι» στην κουζίνα, που σημαίνει ότι αν παράγγελνες κάτι ερχόταν σε λαδόκολλα μόνο αφότου τελείωνε το προηγούμενο... δύο τραπέζια σε ένα υπόγειο, και... fado από γείτονες. Εδώ πρέπει να αποτίσω φόρο τιμής στον Μανουέλ, κάποιον που με τα καθημερινά δεδομένα θα θεωρούσαμε ‘λαλημένο’. Μιλούσε σε όλους μας στα Πορτογαλικά, ακόμα και στο Γιαπωνέζο φίλο μας. Τα τατουάζ στα χέρια του (μας είπε ο Πορτογάλος φίλος μας) έδειχναν ότι συμμετείχε στον πόλεμο της Γουινέας.

...Και ενώ έμοιαζε ‘χαζός’ στη συνομιλία, όταν ξεκινούσε η μουσική από τους γείτονες, τεντωνόταν λες και τον διαπερνούσε ηλεκτρικό ρεύμα. Έβγαζε κραυγές που μας άφηναν άφωνους. Έστεκε, εκεί, τρέμοντας, φωνάζοντας... και μετά, ενώ εμείς είχαμε δει την αποκάλυψη στο πρόσωπό του, καθόταν όλο φυσικότητα δίπλα μας και μας έδινε καρτελάκια κομμένα από φωτοτυπία, όπου υπήρχε μια καρικατούρα τραγουδιστή, το όνομά του και από κάτω: FADISTA.

Το έχω ακόμα...

Ήμασταν τέσσερις φίλοι που βρισκόμαστε διασκορπισμένοι αλλά... είναι και άνθρωποι που λατρεύω. Αυτοί και μερικοί άλλοι – ελάχιστοι – μαζί τους. Τώρα, να τα βάλω σε μια σειρά. Ξεκίνησα από την Ισπανίδα, χαμένη και πληγή στην καρδιά μου – αλλά όχι κολλητή.

Φίλοι που δεν σας ξέρω... ξέρετε τι θα πει Φίλος; Να έρχεται ο Πορτογάλος στην Ελλάδα δύο-τρεις φορές απανωτές πριν πάω εγώ εκεί. Ενώ είμαι φαντάρος να περιμένει στην Αθήνα μέρες για να με δει – και να έρχεται Θεσσαλονίκη για να με δει για μερικές ώρες, με το κορίτσι του. Να έχουμε επικοινωνία μετά από τόσα χρόνια, σαν αδελφοί. Μιλάμε στο τηλέφωνο κάθε δύο βδομάδες. Και να ξέρω ότι δεν υπάρχει κάτι που να μην καταλαβαίνει.

Δίχως ονόματα – προς τους φίλους μου: τους αγαπώ!

Στην Ισπανίδα... shit happens! Λυπάμαι που ήμουν εγώ αυτός που τα έφερε.

Ελπίζω να έχει φίλους όπως εγώ – για όλους το ελπίζω.

Ό,τι και να πω γι’ αυτούς... είναι λίγο.

Ίσως επανέλθω, σε αυτούς, σε μετέπειτα post.