Κοιτάζω τα νέα για τον Άλεξ και θυμήθηκα κάτι. Κι εγώ μικρός φορούσα γυαλιά στο σχολείο, κι εγώ μάλωνα. Μια φορά λοιπόν, ένας από τους ‘μάγκες΄ του σχολείου, κόλλησε σκληρά τη γροθιά του στο σαγόνι μου.

Και τότε – το θυμάμαι σαν τώρα – αποκαλύφθηκαν πολλά. Δεν ήταν ο πιο δυνατός, όπως νόμιζα. Δεν είχε τη φήμη του σκληρού χάρη στη δύναμη. Την είχε, γιατί ήταν αυτός που δεν φοβόταν να χτυπήσει κάποιον άλλο.

Εγώ φοβόμουν να χτυπήσω το άλλο παιδί – μαλώναμε, αλλά μετά το μάλωμα, δεν ήθελα να του αφήσω και κανένα κουσούρι. Αυτός αδιαφορούσε γι’ αυτό (δεν ξέρω, ακόμα, και αν το ζητούσε).

«Όποιος δεν φοβάται να χτυπήσει κάποιον, είναι μάγκας.» Αυτή είναι η συνειδητοποίηση που είχα από μικρός.

Και η αμέσως επόμενη συνειδητοποίηση, ότι εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι ‘μάγκας’.

Ο εν λόγω ‘μάγκας’ σκοτώθηκε πριν δέκα-τόσα χρόνια καθώς οδηγούσε χαπακωμένος μηχανάκι. Όπως και οι περισσότεροι του σχολείου, νομίζω είχαμε τέσσερις νεκρούς από μια τάξη σαράντα ατόμων.

Αυτό λέει κάτι και για τους γονείς. Τα παιδιά χρειάζονται όρια. Ακόμα – ιδίως – για τη συμπεριφορά τους προς τα άλλα παιδιά. Χρειάζονται προσοχή, να μην νιώθουν ότι μπορούν να χτυπήσουν τον άλλο, να του κάνουν κάτι που είναι πιο μόνιμο από έναν καυγά και να νιώθουν εντάξει με αυτό.

Σαράντα χρονών και το παίζω ευαίσθητο παιδί;

Μπα, μάλλον, λέω πως είμαι αυτό που ήμουν πάντα: ο εαυτός μου που δεν μπορώ να του πάω κόντρα. Που ντρεπόμουν που δεν άντεχα να δείρω και δεν έδερνα - αλλά με δέρνανε.

Και... όσο και αν φαίνεται παράξενο... δίπλα στην κρυφή ντροπή, υπάρχει και μια κρυφή περηφάνια γι’ αυτό.