Η Παράνομη Ιστορία του Φεγγαριού

Το φεγγάρι περνά πλατύ πάνω από τη γη, περπατάει πάνω της σαν κίτρινος δίσκος. Ποιός θα το πιάσει; Τι έχει να μάθει; Δεν είναι το φως του, είναι το ίδιο το φεγγάρι. Τι σουβενίρ! Τι απόκτημα!

Πέντε-έξι ρεματιές έναν κύκλο φέρνει το φεγγάρι. Και πάλι από την αρχή. Σταματά όμως κυρίως, και περπατάει, πάνω από μια. Στα Ποντικομέρη. Έτσι λένε τον σκουπιδότοπο.

Εκεί, αντί για σκιές θάμνων ανασηκώνονται μουσούδες και μυρίζουν το δίσκο που περνά ξυστά από πάνω. Μεγάλος όσο μια ανοιχτή αγκαλιά.

Γιατί όμως το φεγγάρι σταματά σ’ εκείνο το μέρος; Ποιά είναι η παράνομη ιστορία του; Ή ποιά είναι η ιστορία που θα σε έκανε παράνομο – με φωτεινά κριτήρια της ημέρας – εάν τη μάθαινες;

Πέντε παιδιά το ακολουθούν σχεδόν κάθε νύχτα. Βγαλμένοι λες από κόμικς, τρέχουν γκαζώνοντας πίσω του κυνηγώντας το άπιαστο, το απόλυτο απόκτημα. Καμιά φορά μιλούν γι’ αυτό λες και θα το βάλουν στη σκάρα της μοτοσικλέτας, σαν κεφάλι τυρί, να πάνε να το καννιβαλίσουν σπίτι με την ησυχία τους.

Λίγο πιο πέρα, φαντάροι από κοντινό στρατόπεδο συμμετέχουν άθελά τους στο ίδιο κυνήγι. Κι ο διοικητής του στρατοπέδου έχει βάλει στο μάτι το απόλυτο απόκτημα. Οι φαντάροι, κρατώντας ο καθένας τη μια άκρη από λεπτές πριονωτές χορδές, κόβουν σκυφτοί ό,τι προεξέχει σε ύψος λίγων εκατοστών. Αποψιλώνουν το τοπίο – έτοιμο για πόλεμο. Δεν υπάρχει μέρος για το φεγγάρι να κρυφτεί. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για ένα διοικητή να πιάσει οτιδήποτε.

Διατάζει ν' απογυμνωθεί η πλαγιά μπροστά από ένα νεοκλασικό – εκεί θέλει να στήσει την παγίδα του. Λάθος του. Τελευταίο για καθαρισμό αφήνει το ίδιο το νεοκλασικό, που είναι μουχλιασμένο και γεμάτο ποντίκια. Σε λίγο θα σηκώσουν κι αυτά τη μουσούδα τους. Οι φαντάροι του ήταν χαρούμενοι που δεν θα κάνουν κι αυτή τη δουλειά. Αυτός, όμως, έχασε το φεγγάρι.

Όλοι κινητοποιήθηκαν μόλις εμφανίστηκε. Τα παιδιά των κόμικς ανέβηκαν στα μηχανάκια τρέχοντας στην πρώτη ρεματιά. Ο διοικητής έστησε τους στρατιώτες σε θέσεις επίθεσης. Δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής. Ο ήχος από έναν παράλληλο κόσμο ακούστηκε. Κάτι κινήθηκε εκεί και όλοι χάθηκαν. Το φεγγάρι φάνηκε μετά από λίγο πάνω από τα Ποντικομέρη. Τα παιδιά εμφανίστηκαν και έστησαν καρτέρι στις άκρες του. Το φεγγάρι τα πλησίαζε αγέρωχο και φωτεινό. Ο ήχος ξανακούστηκε, η ίδια κίνηση και μετά από λίγο τα παιδιά βρέθηκαν να τρέχουν με τα μηχανάκια τους στην επόμενη ρεματιά. Μα πως ήταν δυνατόν να ξεφύγει και εκεί; Ο διοικητής έδινε οδηγίες, επόμενη στροφή και ήταν δικό του.

Τα παιδιά των κόμικς γυρνούσανε πλέον γύρω-γύρω, στα ίδια μέρη. Καινούρια σχέδια, καινούρια ελπίδα να καταφέρουν το ακατόρθωτο, να γευτούν το άπιαστο, ραντεβού σε άλλη ρεματιά, το φεγγάρι θα είναι εκεί. Λίγες βόλτες ακόμα να τα καταφέρουν!

Ο ήχος ξανακούστηκε στον παράλληλο κόσμο. Δεν υπήρχε περιθώριο για άλλη αναβολή. Σίγησε τελεσίδικα με μια κίνηση του χεριού και ένα πορτατίφ άναψε σ’ ένα κομοδίνο. Εφτάμιση η ώρα. Το κυνηγητό, σαν ισχυρή αίσθηση ακόμα, θα μπορούσε να συνεχιστεί. Δεν υπάρχει όμως τρόπος να γνωρίζω την έκβασή του. Και η παράνομη ιστορία του φεγγαριού, μπορεί να έχει ήδη αποκαλυφθεί εκεί.


Κατοπινή προσθήκη εικόνας: Σαλβαντόρ Νταλί, "Όνειρο που οφείλεται στο πέταγμα μέλισσας γύρω από ένα ρόδι, ένα δευτερόλεπτο πριν το ξύπνημα". Ο ζωγράφος των ονείρων ταιριάζει περισσότερο στο κείμενο – αν και δεν είναι από τους αγαπημένους μου.