Επηρεασμένος από την aphrodite και το post που έγραψε στο νέο blog του Νίκου Δήμου είπα να γράψω μερικά πράγματα από τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Τις δεύτερες. Για την ακρίβεια, γι’ αυτές πήγα να γράψω σαν απάντηση στο εκεί blog, αλλά κατέληξα να μιλώ για το Άγιον Όρος. Το πως και γιατί, διαβάστε το.

Λοιπόν, πρώτες διακοπές με φίλους-φίλους (όχι συμμαθητές). Το σχολείο είχε μόλις τελειώσει. (Παρένθεση: ακόμα θυμάμαι ένα βράδυ, να κάθομαι με τους συμμαθητές μου σε ένα παγκάκι στην παραλία Θεσσαλονίκης, με τον κώλο στην πλάτη του καθίσματος και τα πόδια μας εκεί που πρέπει να κάθεσαι και να λέμε: «Μαλάκα, αρχίζει η ζωή μας!» Και να στάζει μέλι στο στόμα μας. Ας είναι καλά το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ξεκινήσαμε από Θεσσαλονίκη τρεις άντρες, ο Frank – ή Φώτης – ελληνοαυστραλός, που χρόνια μετά έχασα σε μια θρησκευτική οργάνωση ονόματι WAY INTERNATIONAL. (Ξανά παρένθεση: ήμουν σε ένα σινεμά και είδα δύο Αγγλίδες. Τις έκανα καμάκι και με κάλεσαν σπίτι τους – δεν πίστευα την τύχη μου! Η Claire και η Una – Ιρλανδή. Όταν λοιπόν ήμουν σπίτι τους και ετοιμαζόμουν στο μυαλό μου για τα περαιτέρω, με ρώτησαν «θέλεις να μάθεις όλες τις απαντήσεις;» Εγώ θα έλεγα ΝΑΙ και αν με ρωτούσαν αν θέλω να μυρίσω το τρίτο δάχτυλο του Bigfoot. «Λοιπόν», μου λένε, «όλες οι απαντήσεις βρίσκονται στη Βίβλο.» Και μετά, όταν έβγαλαν πια και τη Βίβλο, το έπαιξα καλό - και παγωμένο - παιδί. Από μένα λοιπόν ξεκίνησε η σχέση της παρέας με το WAY INTERNATIONAL, που κατέληξε να καταπιεί και να εξαφανίσει τον φίλο μου Frank.)

Τέλος, όπως βλέπετε, η παρένθεση. Ο δεύτερος φίλος ήταν ο Λευτέρης. Χαμένος πλέον. Μεγάλη ιστορία το πως – και καθόλου ευχάριστη.

Ξεκινήσαμε με το τραίνο, που τότε έφευγε στις 12 τα μεσάνυχτα για Αθήνα και έπαιρνες τηλέφωνο στις δώδεκα και μισή για να μάθεις πόση ώρα έχει καθυστέρηση. Σαν ειδήμονες, πιάσαμε το τελευταία βαγόνι (ανοιχτό παράθυρο, λίγος καπνός από την ατμομηχανή). Α, και μέσα σε ένα κουπέ βρίσκονταν δύο Νορβηγίδες. Κουβέντα στην κουβέντα το βράδυ, εγώ μιλούσα καλύτερα αγγλικά πλην του Frank (αν και πάντα έχω την εντύπωση πως υπάρχει μια περίεργη γλώσσα, με την οποία συνεννοούνται όλοι οι τουρίστες). Τέλος πάντων, μετά τις πλάκες και τα αστεία, η μια Νορβηγίδα λέει ότι της αρέσει να σοκάρει τον κόσμο. Και με κοιτάει και με ρωτάει με νόημα: Θέλεις να σε σοκάρω;

$&%^$%*^(&)())_*). Σφαλιάρες επιτρέπονται. «Όχι» απαντάω εγώ και με ξαναρωτάει να βεβαιωθεί. &*(^&*%$%*&^*(&()&*_*_* Της το επιβεβαιώνω.

Δεν κατάλαβα κύριε Πρόεδρε. Ειλικρινά, δεν πήγε το μυαλό μου εκεί.

Το κατάλαβα μετά, και ευτυχώς που οι φίλοι μου δεν θέλαν να δουν την Ακρόπολη. Θα γινόμουν πρωτοσέλιδο για την εφεύρεση bungee jumping χωρίς σκοινί..

Αλλά... χμ... την επόμενη μέρα, ο Frank που ήταν τέλειος στα πρώτα κονέ, είχε κανονίσει να βρεθούμε μαζί τους στην Πλάκα. Και έτσι έγινε. Πλάκα, you like souvlaki, oh, I love syrtaki, πρέπει να είπα όλες τις μαλακίες και περπατούσαμε χεράκι-χεράκι (Hilde νομίζω την έλεγαν) και στο τέλος φιληθήκαμε. Για αντίο. Ναι, για αντίο. Πρόλαβα και έβαλα το χέρι μου στο πουκάμισό της, ξεχάστηκα, με ξύπνησε, ... αντίο.

Αυτό ήτανε.

Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή είναι η ιστορία του πως ξεκίνησε το ταξίδι στο Ισραήλ. Αλλά επειδή το συγκεκριμένο (για το Ισραήλ) ταξίδι είχε πολύ περισσότερη πλάκα, θα το πω άλλη φορά. Εσείς παραβλέψτε τη διόρθωση - ούτε Hilde ούτε ζημιά.

Πάρος πρώτο νησί – CAMPING ΚΟΥΛΑ και παραλία. Δύο Γερμανίδες στην παραλία και – Μεγάλε Frank που σε έφαγε η μαρμάγκα του WAY INTERNATIONAL ! – πιάνει κουβέντα μαζί τους. Εμείς από δίπλα, κάτι κλισέ για φωτιά το βράδυ, oh yes σε ό,τι κι αν έλεγαν, η πιο όμορφη ήταν η Ουλρίκε (Ουρλίκε την έλεγα, μου ερχόταν πιο εύκολα στο στόμα, ώσπου απηύδησε και μου είπε να τη λέω Ούλι – το χαϊδευτικό της). Τρεις μέρες την πιλάτευα την κοπέλα πριν τη φιλήσω... τόσο θάρρος είχα. Παρθένος 17 χρονών γαρ. Ευτυχώς δηλαδή που το νησί δεν είχε πολύ κόσμο – θα με άφηνε.

Πηδάω επεισόδια και φτάνω στο ζουμί. Κάνω για πρώτη φορά έρωτα... Και ενημέρωση μηδέν (εγώ πίστευα μέχρι τα δεκαπέντε μου ότι για να κάνει η γυναίκα παιδιά, πρέπει να κάνει έρωτα όταν έχει περίοδο. «Τι λες ρε μαλάκα!» μου είπαν οι φίλοι μου, κι εγώ όλο θράσος, είπα «υπάρχει εσωτερική κι εξωτερική περίοδος». Και σώπασαν όλοι. Για τέτοιες γνώσεις μιλάμε.) Τέλος πάντων, και πλύσιμο μηδέν. Θάλασσα και... κολλάει η πόσθη λοιπόν από την αλμύρα. Πόσθη, για όσους δεν ξέρουν είναι το πετσάκι, το πάνω μέρος που κόβουν στην περιτομή. Ε, εμένα ήταν ολόκληρο εκ φυσικού και κατεβασμένο για μέρες.... Πράγμα που δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ ΦΥΣΙΚΟ!!!!

Σαντορίνη μετά δέκα μέρες και εγώ πλέον να πεθαίνω στον πόνο. Τη φιλούσα και τραβιόμουν – δεν άντεχα! Πάω, με τα πολλά στο Κέντρο Υγείας. Τι Κέντρο και ιστορίες – ένας γιατρός που βαριόταν τη ζωή του και έψαχνε να βγάλει από τη μύγα ξύγκι. Εκεί μαθαίνω ότι η κατάστασή μου είναι ΠΟΛΥ σοβαρή – ήξερα ότι ήταν σαν μελιτζάνα, αλλά τόσο σοβαρό; Μου είπε ότι μπορεί και να το χάσω – δεν κατάλαβα το τι είπε, πρέπει να ήταν κάποια αυθόρμητη αντίδραση του οργανισμού μου, και τον ευχαριστώ (τον οργανισμό μου) γι’ αυτό. Μου βάζει λοιπόν αναισθητικό (από σωληνάριο) και δοκιμάζει να ανεβάσει το πετσάκι. Εγώ να σφαδάζω. Με αφήνει με το σωληνάριο, λέει «βάλε μέχρι να μην το νιώθεις» και πάει να δει άλλον ασθενή – ίσως, κάποιο γενναιόδωρο Άγγλο με φουσκάλες στην πλάτη. Εγώ βάζω όλο το σωληνάριο και βελτίωση δεν βλέπω. Έρχεται κάποια στιγμή μέσα, μου λέει ότι θα προσπαθήσει να το σηκώσει με το ζόρι, μου λέει να κρατηθώ από τα κάγκελα. Σαν έγκυος που γεννάει. Αυτή η εικόνα μου έρχεται στο μυαλό.

Ε, κρατήθηκα, με έκοψε στα δύο ο πόνος... ανέβηκε.

Όταν συνήλθα, ήρθε η ώρα της λυπητερής. Του λογαριασμού. Μου είχε πει ήδη κάμποσες φορές για σηψαιμία και ότι θα μου το κόβανε, αλλά δεν το κατάλαβα – ούτε τότε το καταλάβαινα. «Ποιό λογαριασμό» του λέω, «εδώ είναι δημόσιο νοσοκομείο». «Και εγώ τι σου χρωστάω να ασχολούμαι με τον πούτσο σου;» με ρωτάει. Πήγα να του απαντήσω κάτι για ηθική αλλά διπλωμένος πάνω από αυτό που δεν χρωστούσε τίποτα να ασχοληθεί, ήταν δύσκολο. Μου χρωστούσε, (την πράξη επαναφοράς: σαν γιατρός) αλλά από τη μια δεν καταλάβαινα το τι παιζόταν κι από την άλλη, δεν καταλάβαινα την πραγματικότητα. Βρισκόμουν στην άγνοια των Δωρεάν Κέντρων Υγείας και της (πιο σημαντικό) σοβαρής κατάστασής μου. Δεν πλήρωσα κι ένιωσα όμορφα με αυτό – ηθικά - μέχρι που κατάλαβα τι παιζόταν... Θα του άξιζε το φακελάκι!!!!

Στο θέμα... Πως λένε ‘πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος’; Ε, κάπως έτσι θα λέγανε ‘πήγε για έρωτα και βγήκε ευνούχος’.

Η ιστορία της πρώτης μου φοράς. Και το ανεκδιήγητο, (όταν ήμουν ακόμα καλά) σε κάθε εμβολισμό να λέει το όνομά μου – κι εγώ να ρωτάω ‘τι;’. Γιάννης – τι; Γιάννης – τι; Γιάννης – τι είναι γαμώτο;

Και μετά λένε η πρώτη φορά είναι η καλύτερη... Εξαρτάται τι διακινδυνεύεις.

Εγώ διακινδύνευσα όλες τις υπόλοιπες!