Ο Πάολο μύριζε μπακαλιάρο ολόγυρά του. Βρισκόταν στην παλιά περιοχή της Λισσαβόνας, όπου τον παλιό καλό καιρό, όταν το κράτος του ήτανε παγκόσμια αυτοκρατορία και όχι ένα χανζαπλάστ ανάμεσα στην Ιβηρική και τον Ατλαντικό, όταν η θάλασσα έδειχνε προς τόπους υπό κατοχή άλλων, πιο φτωχών και πιο αδύνατων λαών, και όχι πιο πλούσιων και πιο δυνατών, τότε με λίγα λόγια (η ιστορία κάθε έθνους μυθοποιεί αυτή τη λέξη αρκετές χιλιάδες φορές), φτάνανε οι ναυτικοί και εκθέτανε ό,τι πιο πλούσιο κι εξωτικό είχαν μαζέψει από τα ταξίδια τους σ’ αυτήν την περιοχή.

Άλλοι λαοί θα κάνανε ό,τι μπορούσανε για να ξεχάσουν τέτοιες δόξες. Θα κάνανε την περιοχή μουσείο, σίγουροι πως δεν θα περνούσανε από εκεί σε γενεές δεκατέσσερις. Αλλά οι Πορτογάλοι, θαλασσινός λαός με 75 σύμφωνα στο αλφάβητό τους και άλλα τόσα φωνήεντα, τη μοιραία στιγμή της πτώσης τους τηγάνιζαν. Ναι, τηγάνιζαν μπακαλιάρο. Κάποιος από το τσούρμο άρχισε τότε ένα αυτοσχέδιο τραγουδάκι. Μην έχοντας όμως χρυσάφια να μετρήσει και διαμάντια να υπολογίσει, άρχισε να πολλαπλασιάζει τραγουδιστά τα φωνήεντα της γλώσσας του με τα σύμφωνα και να κάνει προσθαφαιρέσεις με τους 58 διφθόγγους. Κάποιος άλλος τότε (πάλι τότε) παράτησε το ρεφρέν αυτού του αυτοσχέδιου τραγουδιού (οκτακόσια! οκτακόσια!) και άρχισε να φωνάζει ότι το αποτέλεσμα ήταν όσες και οι συνταγές για μπακαλιάρο που ήξεραν! Θεοί και Κύριοι! Μαζεύτηκαν όλοι, ξανάκαναν τους πολλαπλασιασμούς, προσθαφαίρεσαν τους διφθόγγους, βάλαν κάτω τις συνταγές, είχε δίκιο! Seize και merde, με διπλή μερίδα απ’ όλα τα γράμματα. Αυτό κι αν ήταν θαύμα, ζωντανό, σπαρταριστό, με λεμόνι και ντομάτα κατευθείαν από την Κίνα!

Μια συγκυρία γλώσσας και φαγητού, σ’ ένα μεσογειακό τσιμπούσι, τους έφερε όλους με τα χέρια στις τσέπες και μαύρο καθρεφτέ γυαλί τετ-α-τετ με το Μεγαλοδύναμο. Το τσούρμο γύρισε δυτικά και είδε σαγιονάρες και γυαλιά μυωπίας σε κοκάλινο σκελετό. “Μάο” είπε με μια φωνή (καραβίσια βρισιά από μακρινά ταξίδια) και άρχισαν να χτίζουν τα τσαρδιά τους οι ψαράδες. Οκτακόσια το σύνολο. Από τότε τα λάφυρα είναι διαφορετικά. Η περιοχή μυρίζει μπακαλιάρο.